Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Raczej każdy wie, że to pozycja zupełnie podstawowa. Uczy się z niej dobrze - i właśnie jako pomoc dydaktyczną dla studentów historii ją oceniam - miło wspominam, więc wysoko oceniam.

Raczej każdy wie, że to pozycja zupełnie podstawowa. Uczy się z niej dobrze - i właśnie jako pomoc dydaktyczną dla studentów historii ją oceniam - miło wspominam, więc wysoko oceniam.

Najmniej ulubiona przeze mnie ze wszystkich - zdaje się, że nie jestem w tej opinii jakoś osamotniony. Mimo wszystko dalej jest to kawał dobrej literatury. Jako wstęp do "Boga Imperatora" jest znakomita. Brawa dla Herberta za mistrzowskie poprowadzenie wątku Alii i Jessiki. Niestety najbardziej męczący element tej książki, to "główni" bohaterowie, czyli Leto i Ganima, którzy wprowadzają do tej sagi element przeintelektualizowanego metafizycznego bólu dupy - w przypadku późniejszego "Boga Imperatora" element ten sprawdził się wręcz znakomicie, budując arcyciekawą narrację prowadzącą do wielkiego punktu kulminacyjnego. W przypadku "Dzieci"? Niekoniecznie.

Najmniej ulubiona przeze mnie ze wszystkich - zdaje się, że nie jestem w tej opinii jakoś osamotniony. Mimo wszystko dalej jest to kawał dobrej literatury. Jako wstęp do "Boga Imperatora" jest znakomita. Brawa dla Herberta za mistrzowskie poprowadzenie wątku Alii i Jessiki. Niestety najbardziej męczący element tej książki, to "główni" bohaterowie, czyli Leto i Ganima,...

Po pierwsze należy pochwalić wydawnictwo i edycję, bo robota niesamowita - jedna z piękniejszych technicznie książek, jakie mi do rąk wpadły.
Co do treści - niezwykle zaskoczyła mnie osobowość i charakter autora "wyłaniający się" z książki. Kalwin przedstawia nam się jako inteligentny, bystry, miejscami dowcipny, kapryśny erudyta, bynajmniej nie żaden sztywniak(!), a zarazem naprawdę ciekawa "prywatnie" osoba.
Język, sposób napisania i tłumaczenie - zaskakująco przystępne.
W oczy rzuca się niezwykłe przywiązanie Kalwina do nauk Ojców Kościoła i Tradycji, można zauważyć również ciekawy stosunek ojca Reformacji do Maryi. Bardzo dużo chrystologii - dzisiaj już niezbyt porywających rozważań, ze względu na to, że temat nie budzi kontrowersji, ale w XVI wieku ze względu na anabaptystów czy "tego potwora" (sic!) Serveta - rozważania te były niezwykle potrzebne. Warto również wyłapać z dzieła, jak wiele nauki Kalwina (e.g. dotyczącej wytrwania świętych czy też rzekomego błogosławieństwa doczesnego jako oznaki zbawienia) wypaczyli gomaryści.

Po pierwsze należy pochwalić wydawnictwo i edycję, bo robota niesamowita - jedna z piękniejszych technicznie książek, jakie mi do rąk wpadły.
Co do treści - niezwykle zaskoczyła mnie osobowość i charakter autora "wyłaniający się" z książki. Kalwin przedstawia nam się jako inteligentny, bystry, miejscami dowcipny, kapryśny erudyta, bynajmniej nie żaden sztywniak(!), a...