Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z tą książką jest tak, jak z angielskim humorem; Nie-Anglicy niekoniecznie go lubią i rozumieją. Powojenna Anglia, stary dwór, zubożała arystokracja i pohukujący duch feudalizmu. Autorka obarczyła narracją głównego bohatera, co momentami mnie nie przekonywało. Najpierw było sennie, wręcz nużąco, potem trochę straszyło ( czytaj: duch się znarowił), a na końcu zrobiło się, jakby melodramatycznie.
Gdyby przyszło mi wybierać między nicnierobieniem a czytaniem tej powieści, to wybór z lekką przewagą padłby na książkę.
Ogólnie rzec biorąc, lektura dość sympatyczna, typowo dla relaksu, niczego nie wnosi ani nie uczy, ale pomaga zasnąć.

Z tą książką jest tak, jak z angielskim humorem; Nie-Anglicy niekoniecznie go lubią i rozumieją. Powojenna Anglia, stary dwór, zubożała arystokracja i pohukujący duch feudalizmu. Autorka obarczyła narracją głównego bohatera, co momentami mnie nie przekonywało. Najpierw było sennie, wręcz nużąco, potem trochę straszyło ( czytaj: duch się znarowił), a na końcu zrobiło się,...

" [...] sekretem dobrej starości jest nie co innego, tylko szczery pakt z samotnością".

Na początku towarzyszyło mi przekonanie, że zasilę mniejszość, której lektura nie przypadła do gustu. Ale Autor zastawił na mnie pułapkę.
Wystarczyło zaniechać analizy, kto z kim i kogo spłodził.
Włączam więc przycisk wyobraźni i widzę, jak "w przezroczystą godzinę popołudnia", ulicami Macondo przechadza się A... .
Aureliano czy Arcadio?
Powoli zatracam rzeczywistość, przenoszę się do pokoju Melquiadesa, słuchając czarodziejskich baśni o latających dywanach, wdycham zapach róż pachnących koprem, zachwycam się smakiem zwierzątek z karmelu Urszuli i liczę złote rybki pułkownika.
Fabuła to po prostu jakieś szaleństwo; pomieszanie z poplątaniem.
Rzeczywistość naszpikowana fantazją.
Ale jak to Autor robi? Genialnie!
Nie daje odpocząć zmysłom, kiedy już wydaje się, że nie może niczym zaskoczyć, zaskakuje.
" Z drogi krowy, bo życie jest za krótkie".
Piękny styl i język.
Jak mawiała jedna z bohaterek : dom wariatów.
"Tacy są oni wszyscy - pomyleni od urodzenia".
Zbłąkane gwiazdy w układzie planetarnym Urszuli.

" [...] sekretem dobrej starości jest nie co innego, tylko szczery pakt z samotnością".

Na początku towarzyszyło mi przekonanie, że zasilę mniejszość, której lektura nie przypadła do gustu. Ale Autor zastawił na mnie pułapkę.
Wystarczyło zaniechać analizy, kto z kim i kogo spłodził.
Włączam więc przycisk wyobraźni i widzę, jak "w przezroczystą godzinę popołudnia",...

Na ulicy Kulawych Aniołów unosi się woń stęchlizny i nędzy; na Cmentarzu Lalek bawią się dzieci.
Tu na moście Csipuka utopiła swoje dziecko.
Baba Klozetowa z opaską obwodowego komendanta ochrony przeciwlotniczej biega pod oknami, krzycząc :
"HALO! HALO! ZGASIĆ LAMPY! HALO! DO KOGO JA MÓWIĘ? HALO!".
" Lidi i Erzsi sprzedają za chleb tylko ciało, a dusze ich są czyste...".

Beneficjentem nagród literackich Tibor Bálint nie był.
A szkoda. Bo w " Łkającej Małpie..." stworzył klimat tak realistyczny, bohaterów z krwi i kości, którzy choć nie sami, na swój sposób samotni, zagubieni, niezaradni, przy pomocy pitej w nadmiarze, zagłuszającej ból palinki co dzień borykają się z losem; nie sposób nie uwierzyć w ich historie.
Życie bez okrasy. Okrucieństwo i subtelność.
Tak wierne oddanie rzeczywistości było zapewne możliwe dzięki temu, że pisarz był z Siedmiogrodem (Transylwanią) związany od urodzenia. Nie umniejsza to w żaden sposób jego warsztatowi literackiemu.
Dla mnie książka świetna, autor niedoceniony.
No i znów ten KIK...

Na ulicy Kulawych Aniołów unosi się woń stęchlizny i nędzy; na Cmentarzu Lalek bawią się dzieci.
Tu na moście Csipuka utopiła swoje dziecko.
Baba Klozetowa z opaską obwodowego komendanta ochrony przeciwlotniczej biega pod oknami, krzycząc :
"HALO! HALO! ZGASIĆ LAMPY! HALO! DO KOGO JA MÓWIĘ? HALO!".
" Lidi i Erzsi sprzedają za chleb tylko ciało, a dusze ich są...