Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świat człowieka, który przed samobójczą śmiercią opublikował genialną książkę, opisawszy w niej swoja moralną bezradność wobec tego, co widział i czego doświadczył: tortur, planowej zagłady, przemysłowej produkcji śmierci, bezbrzeżnego, niemożliwego do wypowiedzenia okrucieństwa, które - jak sam deklaruje w tytule - złamało go ba zawsze. Świat człowieka, który deklaruje: tego się nie da wybaczyć bo każde wybaczenie byłoby aktem bezgranicznego egoizmu, splunięciem w twarz tym wszystkim, którzy zginęli. Bo wybaczenie jest tutaj po prostu niemożliwe. Bo rozpacz, bezradność i nienawiść do oprawców to takie uczucia, takie stany, które powinieneś czuć, kiedy spotyka cię to, co spotkało Amery'ego. Z drugiej strony świat Colina Tippinga i jemu podobnych zadowolonych z siebie kolesi, którzy zarabiają pieniądze wypuszczając kolejne miałkie ksiązki w kolorowych okładkach, organizując warsztaty dla znudzonych japiszonów albo poturbowanych życiowo i podatnych na manipulację ludzi, Świat kolesi, którzy plotą gładkie banialuki o wybaczaniu sobie i innym, posuwając się w swojej arogancji tak daleko, że mają czelność - nie przedstawiając cienia dowodu - wmawiać ludziom, iż nowotwory i inne śmiertelne choroby, które dotknęły ich albo bliskich, to prosty efekt tego, że się nie wznieśli na "wyższy" poziom moralny i nie wybaczyli sobie lub innym wystarczająco głęboko i prawdziwie. I kiedy zestawiam ze sobą te światy, mam ochotę wykrzyczeć wszystkim tym landrynowatym, wybaczającym na lewo i prawo Tippingom razem wziętym: jak możecie być tak bezczelni i cyniczni, skoro wobec świadectwa Jeana Amery'ego albo Paula Celana, bukowińskiego Żyda, wielkiego poety, który przeżył Holokaust, a potem w klatach siedemdziesiątych zmarł śmiercią samobójczą, nie milkniecie, tylko dalej w najlepsze produkujecie egzaltowaną słowną papkę i przyjmujecie za nią sowite przelewy?

Świat człowieka, który przed samobójczą śmiercią opublikował genialną książkę, opisawszy w niej swoja moralną bezradność wobec tego, co widz...

- Dlaczego przed wojną wszystko było lepsze? - Wszystko jest dobre pewnego dnia, jeśli się już dokładnie nie pamięta.

- Dlaczego przed wojną wszystko było lepsze? - Wszystko jest dobre pewnego dnia, jeśli się już dokładnie nie pamięta.

To jednak zagadkowa rzecz - powiedziała bardzo ostrożnie dziewczyna. - Świat może się lada chwila zawalić, a ludzie się przejmują rozwalonym zamkiem, inni w poczuciu obowiązku przychodzą go naprawić. Na dobrą sprawę to przedziwne. Nie uważasz? Ale może to i dobrze. Może to jest właśnie słuszne. Moze ludzie nie upadają na duchu dlatego, że właśnie w poczuciu obowiązku pracowicie dbają o takie drobiazgi, mimo że świat ma się zawalić.

To jednak zagadkowa rzecz - powiedziała bardzo ostrożnie dziewczyna. - Świat może się lada chwila zawalić, a ludzie się przejmują rozwalonym...

Może nie zobaczę go już nigdy, może odszedł na zawsze, wszedł ciałem i duszą w historie, które się opowiada. To straszne! Jeszcze człowiek tak młody, gdy nagle spostrzega, że traci po drodze bliskich, kumpli, których nigdy więcej nie zobaczy, minęli jak sen, skończyło się, rozwiało... Że i na ciebie przyjdzie kryska... Może jeszcze długo na to czekać ale przyjdzie nieuchronnie, w pośrodku bezlitosnego, rwącego prądu rzeczy, ludzi, dni, przemijających form, nigdy nie zatrzymujących się ani na chwilę...

Może nie zobaczę go już nigdy, może odszedł na zawsze, wszedł ciałem i duszą w historie, które się opowiada. To straszne! Jeszcze człowiek t...

Wiedziałem, że jestem dość dobrym pisarzem, ale nie było jak tego sprawdzić. Robiłem błędy ortograficzne i miałem (wciąż mam) problemy z gramatyką ale czułem, że coś robię lepiej od nich: znakomicie przymieram głodem.

Wiedziałem, że jestem dość dobrym pisarzem, ale nie było jak tego sprawdzić. Robiłem błędy ortograficzne i miałem (wciąż mam) problemy z gra...

Język, którego się nie rozumie, miło brzmi, jak senna mgła otulająca myśli.

Język, którego się nie rozumie, miło brzmi, jak senna mgła otulająca myśli.

Ludzie są samotni na ziemi - w tym tragizm. "Czy jest w polu żywy człowiek" - woła rosyjski heros. Wołam i ja - chociażem nie heros - i nikt się nie odzywa. Powiadają, że słońce żywi wszechświat. Wzejdzie słońce i - popatrzcie nań, czy to nie trup. Wszystko martwe i wszędzie trupy, samotni tylko ludzie, a wokół nich milczenie - oto świat!

Ludzie są samotni na ziemi - w tym tragizm. "Czy jest w polu żywy człowiek" - woła rosyjski heros. Wołam i ja - chociażem nie heros - i nikt...

Myślę tu o turach i aniołach, o sekretach trwałych barwników, o proroczych sonetach, o schronieniu w sztuce. A jest to jedyna nieśmiertelność, jakiej możemy zaznać oboje, moja Lolito.

Myślę tu o turach i aniołach, o sekretach trwałych barwników, o proroczych sonetach, o schronieniu w sztuce. A jest to jedyna nieśmiertelnoś...

wystarczy by patrzeć na to, co tworzy twarz i ciało i miłość do ciebie i nie będę dygotał w moim cholernym wynajętym wyrku przez godziny spazmów, bólu i grozy. umieram i modlę się za was i za siebie gdybym mógł sprawić, żeby została we mnie iskra życia, tchnąłbym ją w was, poturbowani martwi skurwiele, a potem zasnął na zawsze.

wystarczy by patrzeć na to, co tworzy twarz i ciało i miłość do ciebie i nie będę dygotał w moim c...