Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"ᴢ̇ʏᴊᴇᴍʏ ᴡ ꜱ́ᴡɪᴇᴄɪᴇ ᴏᴋʀᴜᴄɪᴇɴ́ꜱᴛᴡᴀ, ɪɢɴᴏʀᴀɴᴄᴊɪ ɪ ʙᴏ́ʟᴜ, ʟᴇᴄᴢ ᴍᴏᴢ̇ᴇᴍʏ ᴜᴄᴢʏɴɪᴄ́ ᴛᴇɴ ꜱ́ᴡɪᴀᴛ ʟᴇᴘꜱᴢʏᴍ. ɢᴅʏ ɴᴀ ɴᴀꜱᴢʏᴄʜ ᴏᴄᴢᴀᴄʜ ᴅᴢɪᴇᴊᴇ ꜱɪᴇ̨ ᴢᴌᴏ, ɴɪᴇ ᴍᴏᴢ̇ᴇᴍʏ ᴍɪʟᴄᴢᴇᴄ́."

⚔️ Idąc za ciosem sięgnąłem po kolejne dzieło Folletta. Tym jednak razem cofnąłem się odrobinę w czasie, zamiast iść do przodu. "Niech stanie się światłość" przenosi nas na tereny, gdzie ponad 100 lat później rozgrywać się będzie akcja "Filarów ziemi". Nieukształtowana jeszcze społeczność, miotana własnymi problemami oraz najazdami wikingów. Mierząca się z uciskiem i biedą, musi radzić sobie na swój sposób. Do Drengs Ferry przybywa Edgar wraz z resztą rodziny, która ocalała po najeździe Wikingów, wtedy to zaczyna tworzyć się prawdziwa historia.

⚔️ "Niech stanie się światłość" po raz kolejny w genialny sposób łączy ze sobą fakty historyczne z fikcyjnymi postaciami stworzonymi na potrzeby powieści. Niekiedy brutalna i bezwzględna walka o władzę gra tutaj pierwsze skrzypce. Główni bohaterowie lawirują pomiędzy tym wszystkim, wiecznie wciągani w nieczystą grę, manipulowania, zastraszani i zdradzani. To także historia pełna miłości i nienawiści. Poświęcenia w imię wyższych celów, którym przyświeca obopólne dobro.
Postacie mają tutaj swoje wady i zalety, jedne kierujące się życzliwością wobec innych, drugie pragnące jedynie władzy i poklasku. Wspaniale zestawione ze sobą, współgrają na każdej płaszczyźnie. Po raz kolejny Ken Follett udowodnił swój kunszt i dbałość o szczegóły.

⚔️ Powieść ta nie została napisana z tak wielkim rozmachem jej następczyni, jednak posiada w sobie wiele elementów znanych z twórczości autora które uświetniają całą historię. Zauważyłem pewien schemat który w żadnym wypadku mi nie przeszkadza, wrecz przeciwnie, podoba mi się niezmiernie.

"ᴢ̇ʏᴊᴇᴍʏ ᴡ ꜱ́ᴡɪᴇᴄɪᴇ ᴏᴋʀᴜᴄɪᴇɴ́ꜱᴛᴡᴀ, ɪɢɴᴏʀᴀɴᴄᴊɪ ɪ ʙᴏ́ʟᴜ, ʟᴇᴄᴢ ᴍᴏᴢ̇ᴇᴍʏ ᴜᴄᴢʏɴɪᴄ́ ᴛᴇɴ ꜱ́ᴡɪᴀᴛ ʟᴇᴘꜱᴢʏᴍ. ɢᴅʏ ɴᴀ ɴᴀꜱᴢʏᴄʜ ᴏᴄᴢᴀᴄʜ ᴅᴢɪᴇᴊᴇ ꜱɪᴇ̨ ᴢᴌᴏ, ɴɪᴇ ᴍᴏᴢ̇ᴇᴍʏ ᴍɪʟᴄᴢᴇᴄ́."

⚔️ Idąc za ciosem sięgnąłem po kolejne dzieło Folletta. Tym jednak razem cofnąłem się odrobinę w czasie, zamiast iść do ...

Rozwiń

Zwiń

"ᴄʜᴄɪᴀᴌᴇᴍ ᴅᴏꜱᴛᴏꜱᴏᴡᴀᴄ́ ꜱɪᴇ̨ ᴅᴏ ɴᴏʀᴍʏ, ᴄʜᴄɪᴀᴌᴇᴍ ꜱᴘʀᴏꜱᴛᴀᴄ́ ᴡʏᴍᴏɢᴏᴍ, ᴋᴛᴏ́ʀʏᴄʜ ɴɪᴋᴛ ᴍɪ ɴɪᴇ ꜱᴛᴀᴡɪᴀᴌ, ᴄʜᴄɪᴀᴌᴇᴍ ʙʏᴄ́ ᴄᴢʏᴍꜱ́ ʟᴜʙ ᴜᴅᴀᴡᴀᴄ́ ᴄᴏꜱ́, ᴄᴢʏᴍ ᴡᴄᴀʟᴇ ɴɪᴇ ᴊᴇꜱᴛᴇᴍ. ɪ ᴡ ᴛᴇɴ ꜱᴘᴏꜱᴏ́ʙ ʀᴀᴢ ᴊᴇꜱᴢᴄᴢᴇ ᴅᴏꜱᴢᴌᴏ ᴅᴏ ᴛᴇɢᴏ, ᴢ̇ᴇ ᴢᴀᴅᴀᴌᴇᴍ ɢᴡᴀᴌᴛ ꜱᴀᴍᴇᴍᴜ ꜱᴏʙɪᴇ ɪ ᴄᴀᴌᴇᴍᴜ ᴡ ᴏɢᴏ́ʟᴇ ᴢ̇ʏᴄɪᴜ."

👶🧒 Hermann Hesse po raz kolejny zdobył moje uznanie. "Demian" to fantastyczna opowieść o dojrzewaniu, o poszukiwaniu własnego miejsca w świecie, własnej tożsamości. To konfrontacja głupoty z rozwagą, fantazji z rzeczywistością. Być innym, nie znaczy być wyrzutkiem. Źródło wszystkich przemian siedzi głęboko w nas, wystarczy tylko konsekwentnie drążyć, a ukaże się ono czyste niczym górski kryształ. Będąc introwertykiem dobrze wiem jak postrzega się ludzi, którzy żyją wewnątrz siebie. Hesse już wtedy zdawał sobie z tego sprawę i swoją mistrzowską narracją utrwalił ten - tak bardzo niezrozumiany, obraz. Nie ma nic gorszego jak być niezrozumianym, jak żyć pośród ludzi a mimo to pozostawać samotnym.

👶🧒 Nie pamiętam kiedy ostatnio książka zadziałała na mnie tak mocno. Już w noc po rozpoczęciu lektury, nawiedził mnie koszmar minionych lat w którym to ja grałem rolę ofiary, a otoczenie, mojego oprawcy. "Demian" jest kolejnym dziełem, które pokazuje mi jak bardzo identyfikuje się z tym, co autor napisał. Mam także nieodparte wrażenie, że sam Hesse zawarł w tej historii cząstkę samego siebie. Wtedy to powróciły do mnie moje dawne lęki i to co wtedy czułem. Okres mojego życia, o którym zdążyłem zapomnieć, a który ponownie zapłonął żywym ogniem w mojej pamięci. To też uświadomiło mi jak cieńka jest granica między przeszłością a teraźniejszością. Oczywiście to nie jedyna rzecz, która wróciła do mnie, bo powróciły także te miłe wspomnienia z okresu mojego dzieciństwa, które autor tak żywo przywołał w powieści. Wtedy pomyślałem sobie, że w środku jestem nadal małym dzieckiem, tęskniącym za minionymi czasami, za beztroską i niewiedzą. Idealizowanie jest domeną dzieci, toteż jest w tym coś pięknego.

"ᴄʜᴄɪᴀᴌᴇᴍ ᴅᴏꜱᴛᴏꜱᴏᴡᴀᴄ́ ꜱɪᴇ̨ ᴅᴏ ɴᴏʀᴍʏ, ᴄʜᴄɪᴀᴌᴇᴍ ꜱᴘʀᴏꜱᴛᴀᴄ́ ᴡʏᴍᴏɢᴏᴍ, ᴋᴛᴏ́ʀʏᴄʜ ɴɪᴋᴛ ᴍɪ ɴɪᴇ ꜱᴛᴀᴡɪᴀᴌ, ᴄʜᴄɪᴀᴌᴇᴍ ʙʏᴄ́ ᴄᴢʏᴍꜱ́ ʟᴜʙ ᴜᴅᴀᴡᴀᴄ́ ᴄᴏꜱ́, ᴄᴢʏᴍ ᴡᴄᴀʟᴇ ɴɪᴇ ᴊᴇꜱᴛᴇᴍ. ɪ ᴡ ᴛᴇɴ ꜱᴘᴏꜱᴏ́ʙ ʀᴀᴢ ᴊᴇꜱᴢᴄᴢᴇ ᴅᴏꜱᴢᴌᴏ ᴅᴏ ᴛᴇɢᴏ, ᴢ̇ᴇ ᴢᴀᴅᴀᴌᴇᴍ ɢᴡᴀᴌᴛ ꜱᴀᴍᴇᴍᴜ ꜱᴏʙɪᴇ ɪ ᴄᴀᴌᴇᴍᴜ ᴡ ᴏɢᴏ́ʟᴇ ᴢ̇ʏᴄɪᴜ."

👶🧒 Hermann Hesse po ...

Rozwiń

Zwiń

"ᴢ̇ʏᴄɪᴇ ᴛᴏ ᴊᴇᴅɴᴀᴋ ᴄᴏꜱ́ ᴡɪᴇ̨ᴄᴇᴊ ɴɪᴢ̇ ᴛʏʟᴋᴏ ᴜᴄɪᴇᴄᴢᴋᴀ ᴘʀᴢᴇᴅ ʙᴏ́ʟᴇᴍ."

🏜️ Przetrwałem w Desperacji, choć czasami nie było to łatwe. Krwawa łaźnia, którą zaserwował mi Stephen King na długo pozostanie w mojej pamięci. Niezykle plastyczna opowieść, a im dalej w nią brnąłem, tym bardziej wciągała. Na przeszkodzie do pełni zadowolenia stanęło wodolejstwo, z którego autor jest znany i którego często nadużywa. Nie mniej brakowało mi właśnie takiej powieści gdzie ponownie pierwsze skrzypce zagrają zjawiska paranormalne i mroczne tajemnice z przeszłości. Takiego Kinga lubię, i mimo oczywistości jestem zadowolony z lektury. Nie mogę narzekać ani na postacie, ani na lokacje. Pierwsze z nich napisane zostały jak zawsze, z wielkim kunsztem i dbałością o głębie osobowości, tak by nie były to puste wydmuszki a prawdziwi ludzie z krwi i kości. Z kolei miasto duchów na środku pustyni, aż prosi się o historię rodem z klasycznych horrorów. Opustoszałe ulice i budynki, brak oznak życia, gęsta atmosfera napięcia i psychopatyczny olbrzym z zaburzeniami osobowości czynią tą powieść przerażającą.

🏜️ Wiele jest dróg, lecz jedna z nich jest wyjątkowa, bo prowadzi do Desperacji, dosłownie i w przenośni. W tym miejscu przecinają się i łączą losy kilku bohaterów, którzy stają w obliczu czegoś, z czym nigdy nie mieli do czynienia. Zło zamieszkujące tę pustynię nie daje o sobie zapomnieć. Wciąż depcze po piętach naszym bohaterom doprowadzając ich na skraj wytrzymałości. Pobyt w Desperacji doprowadza ich do starej i mrocznej tajemnicy miasteczka, która powoli odkrywana, ukazuje prawdziwość zdarzeń które mają teraz miejsce. Wtedy prawda okazuje się jeszcze bardziej przerażająca.

"ᴢ̇ʏᴄɪᴇ ᴛᴏ ᴊᴇᴅɴᴀᴋ ᴄᴏꜱ́ ᴡɪᴇ̨ᴄᴇᴊ ɴɪᴢ̇ ᴛʏʟᴋᴏ ᴜᴄɪᴇᴄᴢᴋᴀ ᴘʀᴢᴇᴅ ʙᴏ́ʟᴇᴍ."

🏜️ Przetrwałem w Desperacji, choć czasami nie było to łatwe. Krwawa łaźnia, którą zaserwował mi Stephen King na długo pozostanie w mojej pamięci. Niezykle plastyczna opowieść, a im dalej w nią brnąłem, tym bardzie...

Rozwiń

Zwiń

ᴀꜱᴛᴇʀɪᴋꜱ ᴛᴀʀᴄᴢᴀ ᴀʀᴡᴇʀɴᴏ́ᴡ. ᴛᴏᴍ 11 💭

💭 Po półrocznej przerwie wracam do czytania komiksów. Nie wiem jak to zrobiłem, ale jakoś ostatnimi czasy nie było ku temu okazji. W każdym razie jestem z powrotem i przychodzę do Was z kolejnymi przygodami niepokonanych Gallów!

💭 Asparanoiks, Galijski wódz, po pewnej biasiadzie podupada na zdrowiu. Po wnikliwej diagnozie Panoramiksa, zostaje mu zalecona kuracja w kurorcie wypoczynkowym. Asteriks i Obeliks zamierzają towarzyszyć wodzów, oczywiście dla jego bezpieczeństwa. Na miejscu jednak dwaj nasi bohaterzy przyprawiają Asparanoiksa o zawrót głowy, ten oddelegowuje ich, by w spokoju dokończyć leczenie. Asteriks i Obeliks trafiają do Gergowii gdzie podczas swojego pobytu natrafiają na spisek mający na celu osłabić Gallów, ma on związek z dawnymi dziejami gdy Wercyngetoryks poddał się Cezarowi.
Zaczyna się wyścig z czasem, ich śledztwo nabiera tempa, zastępy Rzymian są także na tropie i nie ułatwiają Asteriksowi i Obeliksowi zadania. Zaginiona Tarcza Arwernów jest od tej pory priorytetem dla wszystkich zainteresowanych. Czy naszym bohaterom uda się dociec prawdy nim będzie za późno? Przekonajcie się sami.

💭 Jestem wielce rad z tego powrotu. Tym bardziej że Asteriks i Obeliks zawsze dostarczają mi sporej dawki śmiechu, którego nigdy nie powinni być w życiu za mało.

ᴀꜱᴛᴇʀɪᴋꜱ ᴛᴀʀᴄᴢᴀ ᴀʀᴡᴇʀɴᴏ́ᴡ. ᴛᴏᴍ 11 💭

💭 Po półrocznej przerwie wracam do czytania komiksów. Nie wiem jak to zrobiłem, ale jakoś ostatnimi czasy nie było ku temu okazji. W każdym razie jestem z powrotem i przychodzę do Was z kolejnymi przygodami niepokonanych Gallów!

💭 Asparanoiks, Galijsk...

Rozwiń

Zwiń