Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od dawna udzielam się w kilku grupach czytelniczych, gdyż lubię poznawać debiutujących autorów, czy też po prostu dowiadywać się nowych informacji o autorach, których już znam i cenię. Na jednej z nich podczas dni autorskich swoją twórczość prezentowała, autorka Grażyna Stachowicz-pisarka.

Moją uwagę zwróciły dwie pozycje książkowe "Czekając na Armagedon", oraz "Czekając na Armagedon. Nowe początki", a konkretnie informacja o potrzebie, jaka narodziła się w autorce, która nie planowała pisać książki, jednak w ciągu 30 lat przynależności do Świadków Jehowy zauważyła, że informacje przedstawiane w mediach są skrajne. Fabuła jest fikcją, jednak wplecione zostały w nią wątki i założenia religii Świadków Jehowy. Książki powstały przy pomocy męża, który podsuwał niektóre wątki, a także korygował to, co już @grazyna_stachowicz napisała.

To była informacja, po której pomyślałam sobie, że książek o takiej tematyce jeszcze nie czytałam, zaciekawiona napisałam komentarz z propozycją współpracy.

Muszę przyznać, że to była decyzja słuszna, gdyż obie książki niezwykle mnie wciągnęły i poruszyły. Przed każdym rozdziałem zamieszczone są przepiękne ilustracje wykonane przez Agnieszkę Dębczyńską.

Od zawsze wiara, jaką wybierają ludzie, nie była i nie jest dla mnie wyznacznikiem akceptacji drugiego człowieka, ale to jakimi są ludźmi i jakimi wartościami się kierują.

Autorka przedstawia ludzi o różnych poglądach religijnych, to, w jaki sposób żyją i w jakich ustępstwach, bądź ograniczeniach są w stanie wytrwać w zgodzie z sobą i w to, co wierzą.

"Czekając na Armagedon" akcja rozgrywa się w niedalekiej przyszłości, wszystkie religie zostają zdelegalizowane, a dotychczasowy system ulega rozpadowi.

Bohaterowie, aby przeczekać w założeniu kilka dni w poszukiwaniu bezpiecznego miejsca, udają do lasu.
Magda, Ola, Czesia trafiają do rodziny Kazi mieszkającej w jednym z trzech gospodarstw sąsiadujących ze sobą. Zamieszkują u starszej Pani Mieci, która jest kobietą samotną i ucieszyła się z ich towarzystwa. Wspólny czas, rozmowy, zbliżają kobiety, każda z nich pomaga przy zwierzętach i w domu.

Dołączają do nich kolejni ludzie i dzieci, w pewnym momencie wspólnie podejmują decyzję, aby odgrodzić się od świata zewnętrznego. Boją się, że kolejne osoby przygniecione ponurą rzeczywistością, głodem i brakiem podstawowych środków do życia, ograbią ich, bądź wyrządzą krzywdę. Braki w dopływie prądu, informacji ze świata wymuszają na mieszkańcach powrót do umiejętności naszych przodków. Zaradność mieszkańców, przekraczanie własnych granic są imponujące.

Uważam, że stworzone przez autorkę portrety psychologiczne bohaterów, to, z czym zmagają się każdego dnia i jakie przechodzą zmiany, są niezwykle wyraziste. Człowiek sam siebie nie jest do końca pewien, jakim się stanie w chwilach bardzo trudnych, wymagających wychodzenia ze strefy komfortu i jak bardzo one wpłyną na życie innych ludzi. Krótkie ciekawe rozdziały, poruszana tematyka sprawiają, że przez książkę się płynie.

Jedna z rodzin przykuła moją uwagę, a mianowicie Monika z mężem Dominikiem i piątką dzieci, którzy przekładali swoje dobro nad dobrem ogółu. Wszyscy pozostali dzielili się uczciwie plonami, zwierzętami z polowania, natomiast kiedy im się udało upolować zwierzynę, w ukryciu gotowali i jedli je w ukryciu. Nie należało to do najłatwiejszych zadań, gdyż mieszkali wspólnie z Sarą i Tymoteuszem.

Ich egoistyczne postępowanie przekłada się również na oczekiwania, roszczeniową postawę, która w głównym założeniu nie była zła. Monika po traumatycznym dzieciństwie za wszelką cenę pragnie zapewnić swojej rodzinie jak najlepsze warunki do życia, niestety często kosztem innych osób. Naginają wiarę dla swoich potrzeb, ich oczekiwania zaskakiwały mnie bardzo. W końcu, kiedy wszystko się wydaje decyzja, może zapaść tylko jedna.

"Bo na tym świecie tak już się dzieje, że gdy jest dobrze, to wszyscy są mili, serdeczni. Wtedy też trudno stwierdzić, kto jest kim wewnątrz. Dopiero ciężkie życie, próby takie jak te wyciągają na światło dzienne, kim dany człowiek jest naprawdę. Czy jest pełen miłości do bliźniego, bez względu na wyznanie, pochodzenie, i czy jest gotowy do bezinteresownej pomocy nawet wtedy, gdyby miał na tym stracić? Czy też człowiekiem zamieniającym siebie w zwierzę, które myśli tylko o tym, jak przetrwać? Wychodzi wtedy na jaw jego samolubna natura, która tylko żąda i oczekuje. W głowie mu się nie mieści, że mógłby poświęcić się dla bliźniego. Nie mówię oczywiście o najbliższych, jak mąż, żona czy dzieci, bo to co innego. Oni tworzą rodzinę. Mówię o kimś obcym, spoza klanu."

Z całego serca polecam Wam książkę "Czekając na Armagedon", gwarantuję, że to będzie niezwykła przygoda.

Już wkrótce zamieszczę recenzję drugiej części "Czekając na Armagedon. Nowe początki", którą również już przeczytałam.

Od dawna udzielam się w kilku grupach czytelniczych, gdyż lubię poznawać debiutujących autorów, czy też po prostu dowiadywać się nowych informacji o autorach, których już znam i cenię. Na jednej z nich podczas dni autorskich swoją twórczość prezentowała, autorka Grażyna Stachowicz-pisarka....

Rozwiń

Zwiń

To była miłość od pierwszego spojrzenia. Wystarczy dotknąć okładki powieści "Świetliki" Agaty Suchockiej, która ukazała się nakładem Wydawnictwa Planeta Czytelnika, aby to poczuć.

Kiedy już oderwałam się od głaskania i wąchania kartek, zabrałam się za czytanie. Jedną z pierwszych myśli, którą czasami sobie powtarzam, a w tej historii się sprawdziło to:

Słowa wypowiedziane mają moc. Uważaj tego, co sobie życzysz, bo może się sprawdzić.

Tak zadziało się w wypadku wchodzącej w dorosłość, Weroniki.

Wychowywana przez rodziców w bardzo radykalny sposób, mieli wobec niej spore wymagania. Obarczona wieloma zajęciami: uprawiała łyżwiarstwo figurowe, grę na skrzypcach, po prostu córka marzenie, oczekiwano od niej perfekcjonizmu.

Wielokrotnie życzyła rodzicom śmierci, chciała, aby zniknęli, przestali ją tłamsić i ograniczać.

Aż pewnego dnia okazuje się, że oboje zginęli w wypadku samolotowym. Słowa się sprawdziły i została kompletnie sama. Co czuje? Smutek, żal, a może ulgę? Jak podjęte decyzje wpłyną na jej życie? Czy osoby pojawiające się w jej życiu pojawią się na chwilę, a może zakotwiczą na dłużej?

Przyznam, że literki śmigały przed oczami jak szalone. Byłam ciekawa, w jakim kierunku rozwinie się fabuła. Co czułam na końcu? Ciekawość, co będzie dalej. Autorka pozostawia nam nadzieję na kontynuację, a ja nie wyobrażam sobie innej możliwości.

Autorka nadaje bohaterom, nadaje wyraziste charakterki. Zaskakujące zwroty akcji, obciążenie, z jakim zmaga się bohaterka, tego wszystkiego, czego doświadcza, czyni w sposób niezwykle wciągający. Weronice wcale nie jest łatwo, gdyż musi mierzyć się z trudnościami, czymś do tej pory nieznanym dla siebie. Samotność, powracające wyrzuty sumienia,

"Przeszłość sama wraca, nawet gdy nie chce się o niej gadać."

Szalona Wiewióra, którą pokochałam od pierwszej chwili, Jan i przyjaciel Gupik wnoszą wiele kolorytu do historii. Przed każdym rozdziałem znajduje się tematyczny rysunek autorstwa Agaty, zdecydowanie polecam przeczytanie książki.

Prowadząc z autorką spotkanie online, dowiedziałam się, że podarowała swoje doświadczenia z treningów capoeirii bohaterce.

Zachęcam Was do odtworzenia sobie zapisu z naszej rozmowy, który dostępny jest na moim kanale na YouTube.

To była miłość od pierwszego spojrzenia. Wystarczy dotknąć okładki powieści "Świetliki" Agaty Suchockiej, która ukazała się nakładem Wydawnictwa Planeta Czytelnika, aby to poczuć.

Kiedy już oderwałam się od głaskania i wąchania kartek, zabrałam się za czytanie. Jedną z pierwsz...

Rozwiń

Zwiń

To moje kolejne spotkanie z twórczością Marioli Szydlik, którą poznałam podczas promocji dwóch tomów z cyklu "Pod niebem Kenii". Historie, w których autorka dzieli się według mojego mniemania przygodą życia. Wspólnie z mężem w pewnym momencie życia zdecydowali się na całkowitą zmianę, jakim jest zamieszkanie w Kenii. Tam autorka uczy kenijskie dzieci języka włoskiego i aktywnie działa na rzecz mieszkańców.

Tym razem jednak chciałabym przybliżyć Wam powieść "Włoskie wycieczki", która przenosi czytelnika do lat dziewięćdziesiątych, czasie ogromnych zmian w życiu społecznym.

Przyjaciółki od czasów licealnych Danka, Aśka i ich mężowie w wyniku zamknięcia fabryki samochodów zostają zwolnieni z pracy. Niepewność, lęk, brak stabilizacji finansowej spędza im sen z powiek. Przypadkowo spotkany kolega Janek, roztacza przed Aśką wizje zarobku na przemycie towarów do Włoch.

Aśka w gorącej wodzie kąpana z miejsca gotowa podjąć wyzwanie, Darek mąż Asi mąż podchodzi sceptycznie do pomysłu kobiet. Jednak obie pragną wejść w interes życia, aby móc zrealizować swoje marzenia i zapewnić byt rodzinie. Decydują się na podjęcie wyzwania, nie opuszcza ich strach pomieszany z ekscytacją.

Jakie przygody czekają na kobiety w drodze do Włoch?
Czy uda im się zrealizować założenia zarobku?
I wreszcie jak rozstanie wpłynie na życie rodzin?

Powieść czyta się bardzo przyjemnie i lekko, nie brakowało chwil grozy, bo niebezpieczeństwo czyha na podróżników. Życie w autokarze z innymi ludźmi czasem doprowadza do spięć, ale nie brakuje i zabawnych sytuacji.
Autorka wplata w opowieść wiele ciekawostek, takich jak wystąpienie Anny German w mieście Festiwalu Włoskiej Piosenki w roku 1966 roku.

Przyznam, że bardzo polubiłam bohaterów książki i z chęcią wyruszyłabym z nimi w dalszą podróż. Dla mnie to historia, która domaga się kontynuacji, ciekawa jestem jak na to zapatruje się autorka? Z całego serca polecam wyruszyć w drogę z dziewczynami.

To moje kolejne spotkanie z twórczością Marioli Szydlik, którą poznałam podczas promocji dwóch tomów z cyklu "Pod niebem Kenii". Historie, w których autorka dzieli się według mojego mniemania przygodą życia. Wspólnie z mężem w pewnym momencie życia zdecydowali się na całkowitą zm...

Rozwiń

Zwiń

"Ta, która wie" jest pierwszą powieścią, po jaką przeczytałam autorstwa 𝓚𝓪𝓽𝓪𝓻𝔃𝔂𝓷𝔂 𝓚𝓾ś𝓶𝓲𝓮𝓻𝓬𝔃𝔂𝓴.

Opis, w którym autorka zdradza, fakt iż 21 sierpnia 1811 roku na Wzgórzu Szubieniczym na stosie spalono ostatnią w Europie czarownicę 23- letnią Barbarę Zdunk sprawił, że chciałam poznać tę historię.

Powieść toczy się dwutorowo. Współcześnie poznajemy Michalinę, natomiast w retrospekcji młodą dziewczynę Barbarę, która żyła w XVIII- wiecznej Polsce, we wsi Pleśno. Uważam, że możliwość naprzemiennej narracji pozwoliła mi na poczucie emocji towarzyszących obu młodym kobietom.

𝓜𝓲𝓬𝓱𝓪𝓵𝓲𝓷𝓪, studentka historii sztuki rozczarowana jest, że zamiast dostać się na wymarzone praktyki, do Wrocławia zostaje zakwalifikowana do Muzeum Warmii i Mazur w Reszlu. Zostaje ulokowana w przyziemu zamku, pod dawnym więzieniem, gdzie przetrzymywano Barbarę. Dziewczyna niejednokrotnie doświadcza wizji, uczucia bólu torturowanej kobiety. Zastraszana, otrzymuje groźby, nakazy, aby uciekła z Reszla, nie zagłębiając się w historię, która nie daje jej spokoju. Okazuje się również, że nikt nie wie, w jaki sposób dziewczyna została skierowana do pracy do muzeum. Ktoś ewidentnie miał plan, możliwości, aby dziewczyna trafiła akurat do nich. To kolejna niewiadoma, która czeka na swoje rozwiązanie.

Młoda 𝓑𝓪𝓼𝓲𝓪, doskonale zna się na ziołach, z których tworzy mieszanki, pomagające leczyć jej mieszkańców wioski. Praktycznie każdy chętnie korzysta z jej zdolności, ponieważ niejednokrotnie pomaga, czy też ratuje życie. Kiedy zostaje oskarżona między innymi o podłożenie ognia za pomocą czarów w Reszlu, zapomniano o jej zasługach. Na podstawie przeżyć Barbary możemy poczuć ból, sposoby tortur za pomocą narzędzi, których doświadczyło wiele kobiet oskarżonych o mataczenie, czy rzucanie czarów w tamtych czasach.

"𝕋𝕒, 𝕜𝕥ó𝕣𝕒 𝕨𝕚𝕖..." to historia fikcyjna, ale to jak wiele z niej wyciągnęłam, dowiedziałam się o historii Barbary, o której wiedziałam zdecydowanie za mało. Powieść sprawiła, że zaczęłam wyszukiwać więcej informacji, i to jest jej ogromnym walorem. Czytelnik zostaje z wieloma pytaniami, myślami i refleksjami.

Myślę sobie, że poczucie zazdrości, fałszywych oskarżeń, niesłusznych i bolesnych słów, krzywdzących ludzi możemy zaznać i teraz. Niejednokrotnie obserwujemy jak łatwo rzucić hasło, które w mig łapią ludzie, nie zagłębiając się w temat, ale ślepo ją popierają.

𝑲𝒂𝒕𝒂𝒓𝒛𝒚𝒏𝒂 𝑲𝒖ś𝒎𝒊𝒆𝒓𝒄𝒛𝒚𝒌 z ogromnym wyczuciem splata te dwa światy. Czytając, łapałam się na tym, że czasem wstrzymuję oddech, pochłaniam powieść z wypiekami na twarzy i nie sposób odłożyć książkę, gdyż pochłania bez reszty. Zdecydowanie pozycja absolutnie godna polecenia.

Historia ta rozbudziła we mnie pragnienie, aby poznać poprzednie książki autorki.

"Ta, która wie" jest pierwszą powieścią, po jaką przeczytałam autorstwa 𝓚𝓪𝓽𝓪𝓻𝔃𝔂𝓷𝔂 𝓚𝓾ś𝓶𝓲𝓮𝓻𝓬𝔃𝔂𝓴.

Opis, w którym autorka zdradza, fakt iż 21 sierpnia 1811 roku na Wzgórzu Szubieniczym na stosie spalono ostatnią w Europie czarownicę 23- letnią Barbarę Zdunk sprawił, że chciałam po...

Rozwiń

Zwiń

Pierwszy moment, kiedy zobaczyłam okładkę powieści '𝓓𝓸𝓴𝓪̨𝓭 𝔃𝓪𝓷𝓲𝓮𝓼𝓲𝓮 𝓷𝓪𝓼 𝔀𝓲𝓪𝓽𝓻" autorstwa 𝓐𝓷𝓷𝓪 𝓐. 𝓢𝓸𝓼𝓷𝓪 poczułam pragnienie, aby ją przeczytać, dowiedzieć się więcej.

Autorka w ramach współpracy zaproponowała, że przyśle mi książkę, abym mogła zobaczyć, jak pięknie została wydana przez 𝓦𝔂𝓭𝓪𝔀𝓷𝓲𝓬𝓽𝔀𝓸 𝓔𝓷𝓭𝓸𝓻𝓯𝓲𝓷𝓪.

Zdobione grzbiety, okładka, treść to prawdziwa uczta czytelnicza.
I tu zdecydowanie polecam papierowe wydanie powieści.

Kiedy skończyłam czytać powieść, nie byłam w stanie napisać recenzji, a to dlatego, że musiałam przepracować emocje, ochłonąć, wyciszyć. Zacznijmy jednak od początku.

Lato, ciepełko, na horyzoncie wakacje to czas, w którym toczy się fabuła powieści.

Hania, pochodząca z bogatej rodziny, wydaje się, że nie ma problemów. Może pozwolić sobie naprawdę na wiele. Jednak ta młoda dziewczyna zmaga się z przeciwnościami losu.

Śmierci mamy, tato, który nie umie poradzić sobie ze stratą, topi smutki w alkoholu.

Ciężar, jaki nosi na swoich barkach, przytłacza i pozbawia ją sił.

Kiedy po kilku latach milczenia na nowo w jej życiu pojawia się dawny przyjaciel Michał z propozycją wyruszenia w wakacyjną podróż kamperem, decyduje się na wyjazd.

Wspólnie z nimi udajemy się w podróż, czujemy promyczki słoneczka.

Odkrywamy ciekawe zakątki takie jak zamek w Niedzicy czy też zamek Ołomunieckich, wyruszamy na górskie szlaki.

Stopniowo oboje otwierają się i rozmawiają o tym, z czym musieli się mierzyć i tym, co może na nich czekać. Michał odsłania przed przyjaciółką prawdziwy powód podróży, temat niezwykle trudny, ale dziewczyna postanawia wspierać go.

Podczas jednego z przystanków Hania i Michał nawiązują znajomość z parą, która rozlokowała się obok nich. Lena i Kuba to ciekawe połączenie, z całą pewnością podkręcają
sytuację, wyruszając w dalszą podróż z naszymi bohaterami.

Czy tato znajdzie w sobie impuls, która pomoże mu znaleźć siłę, aby zwalczyć nałóg i zawalczyć o swoją rodzinę?

Tematy podjęte przez autorkę sprawiają, że sama musiałam zmierzyć się z wieloma pytaniami, emocjami, które targały mną. Historia uwrażliwia czytelnika, aby doceniać, to mamy, dostrzegać więcej i cieszyć się z najdrobniejszych gestów, chwil.

Jeśli jesteś miłośnikiem historii pełnych emocji, życiowych, takich, które zawierają prawdę nawet tą najbardziej bolesną to powieść zdecydowanie dla Ciebie drogi czytelniku. W mojej ocenie 10/10.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, ale już wiem, że nie ostatnie.

Pierwszy moment, kiedy zobaczyłam okładkę powieści '𝓓𝓸𝓴𝓪̨𝓭 𝔃𝓪𝓷𝓲𝓮𝓼𝓲𝓮 𝓷𝓪𝓼 𝔀𝓲𝓪𝓽𝓻" autorstwa 𝓐𝓷𝓷𝓪 𝓐. 𝓢𝓸𝓼𝓷𝓪 poczułam pragnienie, aby ją przeczytać, dowiedzieć się więcej.

Autorka w ramach współpracy zaproponowała, że przyśle mi książkę, abym mogła zobaczyć, jak pięknie została wydana prz...

Rozwiń

Zwiń