Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytało się przyjemnie, głównie z powodu dobrze i oryginalnie stworzonej postaci Kancera, jednego z głównych bohaterów. Fabuła – może celowo, może nie – wydaje się być skrojona w sam raz pod ekranizację. Samo pióro nie wybija się ponad masę podobnie pisanej literatury gatunkowej (czyt. niskiej), pozytywnie wyróżnia się natomiast, w moim przekonaniu, na tle starszych tekstów Jakuba Ćwieka.

Przekorność każe mi zwrócić uwagę na jeszcze jeden charakterystyczny aspekt „Świętego z Centralnego”. To kolejny kryminał polskiego autorstwa, który gra silnymi, przebijającymi się motywami / postaciami, które zamykają się w pojęciu LGBTQ+ (oczywiście mowa o rolach pozytywnych, nie jak u Jo Nesbo – demonicznym antagoniście).

Czy ze strony piszących jest to próba propagowania pewnych bliskich sobie idei, czy odwrotnie – celowe korzystanie z lewicujących trendów, które zdobywają popularność w Polsce i na świecie, nie jestem pewien. W przypadku np. Witkowskiego występują pewnie obie motywacje. W przypadku Ćwieka czy Roberta Małeckiego – odczuwam delikatne wrażenie wyliczonej na hałas i zysk, przepraszam za to słowo, atrakcji.

Czytało się przyjemnie, głównie z powodu dobrze i oryginalnie stworzonej postaci Kancera, jednego z głównych bohaterów. Fabuła – może celowo, może nie – wydaje się być skrojona w sam raz pod ekranizację. Samo pióro nie wybija się ponad masę podobnie pisanej literatury gatunkowej (czyt. nis...

Rozwiń

Zwiń

Zbiór wybitnych, a czasem tylko świetnych felietonów, mini-, a może nawet mikroreportaży i ogólnie rozumianej prozy. Teksty kwalifikujące się do gatunków dziennikarskich często wykraczają formą poza podstawowe założenia, czyta się je jak świetnie napisane krótkie opowiadania, posiadają trzeci wymiar - pozainformacyjny i pozaopiniotwórczy, mianowicie kwintesencję literatury pięknej. 

Niezależnie natomiast, opiniotwórczość, jak to w felietonach, występuje. Spojrzenie Wichy nie zawsze jest łagodne czy pobłażliwe. Czasem autor patrzy bardzo stronniczo, złośliwe lub protestacyjne. Ale to część formy i związanego z nią ryzyka - że czytelnik nie ze wszystkim musi się zgadzać.

Zbiór wybitnych, a czasem tylko świetnych felietonów, mini-, a może nawet mikroreportaży i ogólnie rozumianej prozy. Teksty kwalifikujące się do gatunków dziennikarskich często wykraczają formą poza podstawowe założenia, czyta się je jak świetnie napisane krótkie opowiadania, posiadają trz...

Rozwiń

Zwiń

Doprawdy, rzadko tak mam, że nie za bardzo wiem, co o książce napisać, jak ją ocenić. Bo z jednej strony, czytało mi się ją dobrze, historia i zamysł były oryginalne i ciekawe, bohaterowie ludzcy, niejednoznaczni. A z drugiej - ten tekst to strzępki, pozostałości po stylistycznej świetności Marqueza i tak wybitnych dzieł jak choćby "100 lat samotności". Dowodem na to fakt, że "Widzimy się w sierpniu" pisał już w ciężkiej chorobie i, koniec końców, zrezygnował z publikacji. Chciałbym dać więcej, ale zgodnie z sumieniem: 6 gwiazdek.

Doprawdy, rzadko tak mam, że nie za bardzo wiem, co o książce napisać, jak ją ocenić. Bo z jednej strony, czytało mi się ją dobrze, historia i zamysł były oryginalne i ciekawe, bohaterowie ludzcy, niejednoznaczni. A z drugiej - ten tekst to strzępki, pozostałości po stylistycznej świetnośc...

Rozwiń

Zwiń