Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Będąca synonimem niewinności, czystości i łagodności biel staje się tłem mrocznej opowieści, w której główną rolę odgrywają układy, wpływy i prostytucja. “Biel” współtworząca czterotomową serię autorstwa Małgorzaty Oliwii Sobczak jest wciągająca, zaskakująca, nieco wulgarna (choć jest to spójne i absolutnie nieprzesadzone), a także… trupioblada.
***
Przypadkowa kobieta staje się świadkiem samobójczej śmierci w momencie gdy studentka prawa wyskakuje z okna jednej z sopockich kamienic. Wskazujące na zwyrodniałą przemoc ślady pozostawione na ciele młodziutkiej dziewczyny, krętymi ścieżkami, prowadzą do trójmiejskich klubów ze striptizem.
***
Sprawę studentki prowadzi prokurator Leopold Bilski w towarzystwie znanej z poprzednich części serii Anny Górskiej. Powrót do sopockiej prokuratury wywiera na Bilskim korzystny wpływ, pomimo trudnego dochodzenia ma w sobie znacznie więcej zapału i optymizmu. Ponadto śledztwo wspierają fantastyczni drugoplanowi bohaterowie, funkcjonariusze budzący ogromną sympatię - Pająk i Kita.
***
Nade wszystko “Biel” koncentruje się jednak na rozwikłaniu rodzinnej zagadki prokuratora Leopolda Bilskiego, który przy wsparciu psychologa rozlicza się ze swoją skomplikowaną przeszłością. Sprawa, z którą mierzy się współcześnie, bezpośrednio dotyczy nadzorowanego przez ojca Bilskiego dochodzenia z 1988 roku, a także jego niejasnej, niezbadanej śmierci. Odnoszę wrażenie, że wyjaśnienie tajemnicy Miłosza Bilskiego jest dla prokuratora oczyszczające, uzdrawiające…
***
Zdaje się, że “Biel” to najbardziej brutalna część serii, mnóstwo w niej erotyzmu, niezdrowej dominacji, sadyzmu i seksualnych perwersji. Autorka pierwszorzędnie zbudowała napięcie, a sięgająca czasów PRL-u mroczna intryga skonstruowana została w interesujący, przemyślany sposób. Swobodnie przenikające się dwie linie czasu skupiają uwagę, pozwalają odkrywać kolejne wskazówki i spójnie łączyć wątki. “Biel” jest przerażająca, ale jednocześnie satysfakcjonująca i atrakcyjna.

Będąca synonimem niewinności, czystości i łagodności biel staje się tłem mrocznej opowieści, w której główną rolę odgrywają układy, wpływy i prostytucja. “Biel” współtworząca czterotomową serię autorstwa Małgorzaty Oliwii Sobczak jest wciągająca, zaskakująca, nieco wulgarna (choć jest to s...

Rozwiń

Zwiń

Debiutancka książka Konrada Laskowskiego to historia, której fabuła koncentruje się na łódzkim wydziale zabójstw, a także pojawiającym się w przestrzeni medialnej kontrowersyjnym wątku medycznym. Kwestia możliwości wykorzystania krwi do leczenia raka trzustki jest szczególnie intrygująca, gdyż fenotyp “Bombay” faktycznie istnieje. Zidentyfikowana przez doktora Y.M. Bhende w indyjskim Bombaju krew o fenotypie Bombay jest nadzwyczaj rzadka, źródła wskazują na około 0,0004% populacji*. (*Źródło www.kopalniawiedzy.pl (14.05.2024))
***
Książka w szczególności skupia się na losach dwóch nieprzyjaźnie wobec siebie usposobionych funkcjonariuszach policji - Adamie Sempińskim (AS) oraz Łukaszu Leszczyńskim. Zatargi z przeszłości powodują, że nieodłącznym niemal elementem ich relacji jest nieprzychylność, wrogość, a nawet agresja. Z upływem stron, a w “Skoliozie” jest ich blisko pięćset, poznajemy przeszłość bohaterów, która w pewien sposób pozwala zrozumieć zasadność ich zachowania i podejmowanych decyzji.
***
Toczące się w wydziale zabójstw dochodzenie jest zagmatwane. Każdy staje się podejrzanym, a zwłaszcza nieufni wobec siebie, prowadzący śledztwo detektywi, którzy mają motyw, sposobności i… swoją mroczną stronę. Budząca medyczne skojarzenia, tytułowa “Skolioza”, doskonale odzwierciedla przypadłość książkowych postaci, skrzywienie kręgosłupa to ich powszechna dolegliwość. Uściślając, borykają się ze skrzywieniem kręgosłupa… moralnego.
***
Praca policjantów ukazana została w “Skoliozie” z realizmem. W placówkach nie istnieją nieskończone fundusze na brawurowe akcje, zdarzają się braki kadrowe, a toczące się w wydziale kryminalnym śledztwa nakładają się na siebie. Poza łódzkim wydziałem zabójstw autor odkrywa przed czytelnikiem kulisy wydziału informatycznego W - 11. Wątek ten stanowi dla mnie sentymentalną podróż do czasów, kiedy zasiadałam przed teleodbiornikiem i oglądałam oparty na prawdziwych kryminalnych zdarzeniach serial “W-11 Wydział Śledczy”.
***
Autorowi, Konradowi Laskowskiemu, nie można odmówić wyobraźni i oryginalności. Pomysł na fabułę, liczne, choć czasem nieco przegadane wątki poboczne, nieprzewidywalne i zaskakujące zakończenie brzmią jak przepis na debiut doskonały, ale… korekta książki wypadła zatrważająco źle. Przymknęłam oko na swobodny, współczesny język, który nie wzbrania się przed wulgaryzmami czy też anglicyzmami, choć dla mnie ich ilość była nieco przytłaczająca. Odniosłam jednak wrażenie, że korektor w ogóle nie zajrzał do treści. Niemożliwym jest bowiem przeoczenie tak licznie nawarstwiających się błędów ortograficznych, stylistycznych, a to realnie psuje odbiór całkiem ciekawej lektury.

Debiutancka książka Konrada Laskowskiego to historia, której fabuła koncentruje się na łódzkim wydziale zabójstw, a także pojawiającym się w przestrzeni medialnej kontrowersyjnym wątku medycznym. Kwestia możliwości wykorzystania krwi do leczenia raka trzustki jest szczególnie intrygująca, ...

Rozwiń

Zwiń

Główną bohaterką książki “Pływanie w negliżu” jest Lilly Rose Cleary, adwokatka z kancelarii prawnej z malowniczo położonego nad Zatoką Meksykańską miasta Sarasota. Codziennością Lilly są skomplikowane, niejednokrotnie kontrowersyjne sprawy o błędy w sztuce lekarskiej.
***
Bohaterka ceni sobie harmonię i porządek w dość obsesyjny, charakterystyczny dla nerwicy natręctw sposób. Dyscyplinę ładu i czystości skutecznie zaburza wkradający się w jej prywatne życie adwokat, Newly (Newton Moneta). Newly to stosunkowo sympatyczny, choć nieco dziecinny, wciąż poszukujący swojej wielkiej i romantycznej miłości wielokrotny rozwodnik. Bawią i intrygują natomiast bohaterowie drugoplanowi, do których należy między innymi farmer Dave czy też fretka-albinos Johnny Winter*. (*Johnny Winter - popularny szczególnie w latach siedemdziesiątych amerykański wokalista, gitarzysta i kompozytor.)
***
Niuanse opieki zdrowotnej w Stanach Zjednoczonych są dla mnie niezwykle zawiłe i niezrozumiałe, a fabuła książki wielokrotnie do tejże działalności nawiązuje. Dla głównej bohaterki szczególnie istotnym okazuje się wątek procederu działającego na niekorzyść ubezpieczalni. Sprawca i motyw oszustwa zaskakują, a ich odkrycie ma ogromne konsekwencje dla życia Lilly. Całkiem przystojny funkcjonariusz policji jest niewątpliwą zaletą tego interesującego kryminalnego wątku. Ponadto w “Pływaniu w negliżu” nie brakuje napaści, strzelanin, toksycznych relacji czy też romansów - szeroki wachlarz fabularny.
***
Zupełnie nie przypominam sobie w jaki sposób “Pływanie w negliżu” znalazło się na mojej półce, ale nasze bliższe zapoznanie uważam za udane. Debiut autorski Claire Matturro okazał się być niedługą, niewymagającą, niekoniecznie zapadającą na dłużej w pamięci, lekką i zabawną opowieścią, z którą miło spędziłam czas.

Główną bohaterką książki “Pływanie w negliżu” jest Lilly Rose Cleary, adwokatka z kancelarii prawnej z malowniczo położonego nad Zatoką Meksykańską miasta Sarasota. Codziennością Lilly są skomplikowane, niejednokrotnie kontrowersyjne sprawy o błędy w sztuce lekarskiej.
***
Bohaterka ceni s...

Rozwiń

Zwiń

“Polowanie na psy” rozpoczyna kolejną już trylogię spisaną ręką Mieczysława Gorzki i stanowi pierwszorzędną powieść kryminalną. W książce umiejętnie zostały połączone dwie osie czasowe i dwie sylwetki doświadczonych funkcjonariuszy o całkiem podobnym, dość nieznośnym charakterze. Ponadto cechujące głównych bohaterów zaangażowanie, wybitny instynkt śledczy i nieustępliwość w poszukiwaniu odpowiedzi budzi oczywiste skojarzenia z… psami gończymi.
***
Lata osiemdziesiąte XX wieku reprezentuje w książce kapitan Marek Piekło, uzdolniony śledczy, funkcjonariusz Milicji Obywatelskiej. Bezduszne, brutalne, a można by nawet rzec, że zahaczające w pewien sposób o tematykę wampiryzmu morderstwo małżeństwa, staje się początkiem śmiertelnych zdarzeń i poważnych kłopotów Piekły. Tłem do osadzonego w PRL-owskiej rzeczywistości dochodzenia jest choroba alkoholowa kapitana. Warto zaznaczyć, iż pociąg do wysokoprocentowych trunków został przedstawiony w naturalistyczny sposób, brzydki, ukazujący wpływ i konsekwencje nałogu nie tylko na życie chorego, ale i jego najbliższych. Skalę bezładu i zamętu ówczesnych lat obrazują natomiast wydarzenia, między innymi największa uliczna manifestacja stanu wojennego z sierpnia 1982 roku, nazywana powszechnie bitwą wrocławską.
***
Współcześnie z rozwikłaniem kryminalnych zagadek mierzy się znany z pierwszej trylogii autora - “Cienie przeszłości”, komisarz Marcin Zakrzewski. Gdy giną funkcjonariusze policji, a ich śmierci towarzyszą ślady naprowadzające śledczych na niewyjaśnione morderstwa z lat osiemdziesiątych, rozpoczyna się wyścig z czasem. Obawie o życie innych policjantów towarzyszy żal i frustracja, ponadto tropy prowadzą do ważnych obecnie osobistości świata polityki i biznesu, co w znacznym stopniu utrudnia ich weryfikację. Twardogłowy i niesforny Zakrzewski jest w “Polowaniu na psy” wyjątkowo intrygującą postacią. Odnoszę wrażenie, że szczególnie rozmyśla nad swoim losem, a także tym, w jaki sposób dotychczasowe, często bolesne doświadczenia wpłynęły na jego życie i relacje. Niezniszczalny i superbohaterski Marcin staje się w tej książce najzwyczajniej bardziej… ludzki.
***
Potrzeba niemałego skupienia i czytelniczego zaangażowania aby nie pogubić się w wielowątkowej fabule książki. Współczesna intryga stale nawiązuje do wydarzeń z przeszłości, co sprawia, że osie czasowe wciąż się przeplatają, przenikają. Bohaterowie są liczni, a poza tym w historii nie brakuje zawirowań, zwrotów akcji i wiodących śledztwo na fałszywe tory wątków. Przekornym jest natomiast fakt, że w doskonały wręcz sposób historię ubarwiła szarość i marazm czasów PRL-u.
***
Do wejścia w świat serii “Wściekłe psy” nie jest niezbędna znajomość poprzednich książek autora, jednak zachęcam do odbycia tej niezwykłej literackiej podróży. Pozwoli Wam to zwinnie wejść w wykreowany przez Mieczysława Gorzkę świat, umożliwi zrozumienie niektórych działań i zachowań bohaterów, a jeżeli zaczytujecie się w kryminalnych opowieściach to… będziecie się świetnie bawić. Pisząc ostatnie zdania opinii na temat “Polowania na psy”, porażona kipiącym od emocji, zapierający w piersiach dech zakończeniem, oddaję się już przyjemności słuchania fenomenalnego głosu lektora, Filipa Kosiora, który przeczyta dla mnie kolejną część serii, zatytułowaną “Dziewięć”.

“Polowanie na psy” rozpoczyna kolejną już trylogię spisaną ręką Mieczysława Gorzki i stanowi pierwszorzędną powieść kryminalną. W książce umiejętnie zostały połączone dwie osie czasowe i dwie sylwetki doświadczonych funkcjonariuszy o całkiem podobnym, dość nieznośnym charakterze. Ponadto c...

Rozwiń

Zwiń

Niefortunne zakończenie głośnej sprawy Skalpela, będącej głównym wątkiem “Czerwieni”, pierwszej części serii, stanowi nadrzędny powód oddelegowania prokuratora Leopolda Bilskiego do Kartuz. Delegacje nie wpływa na Bilskiego najkorzystniej, nikt nie ma wątpliwości, że jest to swego rodzaju zawodowa degradacja. Dodatkowo wielkomiejski prokurator również wśród miejscowych nie jest najmilej widziany.
***
Pierwszą sprawą, z którą mierzy się Leopold Bilski jest zaginięcie siedmioletniego Piotrusia. Warto także wspomnieć, iż wątek powracającej do rodzinnego miasteczka Julii Sarman, matki zaginionego chłopca, jest wyjątkowo intrygujący. Tymczasem w oddalonym o zaledwie godzinę drogi Sopocie, pnąca się dynamicznie po szczeblach kariery zawodowej Anna Górska obejmuje sprawę zaginięcia trzynastoletniej dziewczynki. Kartuzańskie śledztwo Bilskiego oraz sopocka sprawa Górskiej łączą się w niespodziewany, zaskakujący i przeokropny sposób.
***
Odniosłam wrażenie, że po wartkiej, uniemożliwiającej nawet odrobinę wytchnienia pierwszej części serii, fabuła “Czerni” spowalnia. Przyznać jednak należy, że otoczenie pięknych kaszubskich jezior i lasów nieco rozleniwia, rozluźnia. Jednakże wydarzenia i towarzysząca im brutalność zatrważają, a kryminalne zagadki dodatkowo komplikowane są przez mieszkańców kaszubskiej wsi. Małomiasteczkowość bowiem ukazuje w książce swoje najgorsze oblicze - zmowa milczenia, niejasne powiązania i układy oraz zaniedbania z przeszłości. Ponadto, autorka w sprawnie czytających się rozdziałach zawarła możliwe szkodliwe konsekwencje religijnego fanatyzmu, a także ukazała destrukcyjny wpływ doświadczonych w dzieciństwie traum na dorosłe życie.
***
Cechą wspólną książek Małgorzaty Oliwii Sobczak z serii “Kolory zła” jest ogromna rola wydarzeń z przeszłości na krętej ścieżce prowadzącej do odkrycia prawdy. I choć ”Czerń” napisana została w sposób pozwalający na czytanie jej indywidualnie, to zapoznanie się z “Czerwienią” wiele w jej odbiorze i zrozumieniu ułatwia.
***
Literacką podróż na Kaszuby w towarzystwie prokuratora Bilskiego uważam za bardzo udaną. Książkę cechuje wielowątkowość, liczne zwroty akcji, wyraziści bohaterowie i zaskakujące zakończenie. O bycie “Potworem z Kartuz” podejrzewałam niemalże każdego i ta niepewność oraz nieprzewidywalność również stanowią atut powieści. Puentując, “Czerń” pochłonęła mnie całkowicie. Czasu z kolejną częścią serii “Kolory zła” oczekuję z niebywałą ciekawością i niecierpliwością.

Niefortunne zakończenie głośnej sprawy Skalpela, będącej głównym wątkiem “Czerwieni”, pierwszej części serii, stanowi nadrzędny powód oddelegowania prokuratora Leopolda Bilskiego do Kartuz. Delegacje nie wpływa na Bilskiego najkorzystniej, nikt nie ma wątpliwości, że jest to swego rodzaju ...

Rozwiń

Zwiń

Wchodząc na pokład “Cichej Arii” zaskoczona zostałam fabułą, która rozpędziła się już na pierwszych stronach książki, a każda kolejna pozwalała mi odkrywać zagadki tragicznej w skutkach nocy, tworząc nieprawdopodobny wręcz ciąg zdarzeń. Rozdziały są niedługie, nieprzegadane, wypełnione po brzegi wartką akcją.
***
Głównym bohaterem jest młody chłopak, Nataniel Reed, którego cechuje upór, empatia i niezwykła dojrzałość. Budząca moralny sprzeciw sytuacja, w której się znalazł napędza go do działania. Przekrój niebanalnych postaci drugoplanowych jest natomiast w powieści wyjątkowo szeroki, są tacy, którzy budzą sympatię, ale i wręcz przeciwnie - niechęć i odrazę. Akcja książki osadzona została w Oregonie, stanie północno-zachodniej części Stanów Zjednoczonych. Szczególne znaczenie dla historii ma jednak bliskość Pacyfiku, oceanu, który w “Cichej Arii” odegrał znaczącą rolę.
***
Historia wzbudziła moją ciekawość między innymi poruszeniem niepopularnego i wyjątkowo trudnego tematu jakim jest eutanazja. W książce nie brakuje życiowych dylematów i towarzyszących im skrajnych emocji. Aurę tajemniczości tworzą tymczasem niejasne okoliczności wypadku starszego brata Nataniela, a także budzące wątpliwości zeznania naocznych świadków. Przeszłość zna doskonale przypadki zmowy milczenia i jej destrukcyjnego wpływu na otoczenie. Główny bohater, który mimo młodego wieku ma ogromne poczucie odpowiedzialności za życie swojego brata, zdaje sobie sprawę, że tylko obnażenie okrutnej prawdy może go uratować.
***
Oczywiście jako miłośniczka pełnokrwistego kryminału mogłabym snuć rozważania na temat możliwości śledczych młodzieńca, prawdopodobieństwa zdarzeń czy też faktu, że rodzina, którą stać na zachwycającą łódź, nie zamontowała… alarmu. Mogłabym, ale “Cicha Aria” to nie kryminał czy też powieść detektywistyczna, a historia obyczajowa, którą autorka z wybitną zgrabnością urozmaiciła wątkiem młodzieńczej miłości, a także śledczym.
***
Sekrety “Cichej Arii”, a jednocześnie twórczość Natalii K. Palonek odkrywałam z niezwykłą przyjemnością. Za sprawą lekkiego stylu autorki, powieść czyta się z zawrotną prędkością, choć nie zdradzę ile ta prędkość węzłów morskich* wynosi… (: Podpowiadam jednak, że w tej rejs warto się wybrać. Na uwagę zasługuje w mojej ocenie także okładka, która w swojej prostocie i minimalizmie posiada niezwykły magnetyzm, zachęca do sięgnięcia po nią.
(*Jednostka używana do określania prędkości na przykład statków, 1 węzeł morski = 1 mila morska /h =1,852 kilometra /h, źródło www.sailbook.pl (29.04.2024)).

*Współpraca barterowa, recenzencka z autorką*

Wchodząc na pokład “Cichej Arii” zaskoczona zostałam fabułą, która rozpędziła się już na pierwszych stronach książki, a każda kolejna pozwalała mi odkrywać zagadki tragicznej w skutkach nocy, tworząc nieprawdopodobny wręcz ciąg zdarzeń. Rozdziały są niedługie, nieprzegadane, wypełnione po ...

Rozwiń

Zwiń

Jeżeli miałabym określić książkę autorstwa Piotra Szymonowicza jednym zaledwie słowem byłaby to oryginalność. “Kalejdoskop” to opowieść o nastoletnim, cierpiącym na depresję chłopaku. Niechęć do otaczającego go świata, przygnębienie, poczucie samotności i pogłębiająca ten stan październikowa szaroburość sprawiają, że młody człowiek decyduje się na ucieczkę przed samym sobą. Niestety próba uwolnienia się od ponurej, zasmucającej go rzeczywistości i dotarcie do Szczęścia ma swoje konsekwencje…
*
Raport Narodowego Funduszu Zdrowia ze stycznia 2023 wskazuje na szacunki, według których na depresję choruje około 1,2 miliona osób (źródło danych www.ezdrowie.gov.pl, 27.04.2024).
***
Brak wsparcia ze strony rodziny nastolatek rekompensuje znajomością ze starszym, nieco niepokornym, wyłamującym się z powszechnych schematów Arturem. To właśnie za jego namową chłopak wyrusza w podróż do miasteczka Szczęście. Ciekawostką jest, że w województwie mazowieckim jedna z wsi szczęśliwą nazwę nosi, jednak Szczęście z książki autorstwa Piotra Szymonowicza jest miejscem zupełnie fikcyjnym. Miłość, Szaleństwo i Nienawiść to trzy zadziwiające dzielnice Szczęścia, a ich mieszkańcy, będący swego rodzaju lokalnymi przewodnikami są bardzo charakterystyczni i intrygujący.
***
Oczekujący poczucia radości i zachwytu nastolatek wpada w pułapkę własnych myśli, wśród których bardzo łatwo jest zabłądzić. Czytając książkę staje się współtowarzyszką jego abstrakcyjnej wędrówki. Nietypowym i zaskakującym jest, że o emocjonalnych rozterkach głównego bohatera dowiaduję się całkiem sporo, nieznanym jest jednak jego imię. Mieszkańcy szczęścia w specyficzny dla siebie sposób skłaniają młodzieńca do filozoficznych rozmyślań o życiu.
***
Sięgając po “Kalejdoskop” zupełnie nie spodziewałam się historii, którą faktycznie na stronach książki znalazłam. To powieść dziwaczna, zagadkowa i wciągająca, za sprawą której mimowolnie podróżuję w głąb siebie, zatrzymuję się na moment, rozważam, pogrążam się w zadumie. Odnoszę także wrażenie, że w tej książce nie istnieją przypadki, każde miejsce, każdy proces, a nawet nazewnictwo mają swoje szczególne znaczenie.
***
Podczas czytania “Kalejdoskopu” w myślach wracał do mnie często cytat z książki “Harry Potter i Insygnia Śmierci” autorstwa J.K. Rowling, który chciałabym na zakończenie przytoczyć.
“- Niech mi pan powie jeszcze tylko jedno - odezwał się Harry. - Czy to dzieje się naprawdę czy tylko w mojej głowie?
- Ależ oczywiście to dzieje się w twojej głowie Harry, tylko skąd, u licha, wniosek, że wobec tego nie dzieje się to naprawdę?”

Jeżeli miałabym określić książkę autorstwa Piotra Szymonowicza jednym zaledwie słowem byłaby to oryginalność. “Kalejdoskop” to opowieść o nastoletnim, cierpiącym na depresję chłopaku. Niechęć do otaczającego go świata, przygnębienie, poczucie samotności i pogłębiająca ten stan październiko...

Rozwiń

Zwiń

“Call center” to odcinkowa, spisana w formie dialogów opowieść o codzienności czwórki nowych telekonsultantów działu sprzedaży w instytucji Bank KIER. Milena, Michał, Miłosz i Olaf to główni bohaterowie tej historii, różni ich wiele. Niezależnie jednak od różnicy charakterów czy też wielkości bagażu życiowych doświadczeń, w nowej pracy, ramię w ramię budują zespół sprzedażowy, rozwijają relacje i tworzą wspomnienia. W mojej ocenie “Call center” autorstwa Konrada Laskowskiego stanowi przykład nieszablonowego podejścia do literatury, które w dobie powszechnej optymalizacji może znaleźć swoich zwolenników.
***
Rozrywkowa, pełna specyficznego poczucia humoru i bazującego na języku angielskim słowotwórstwa historia, początkowo sprawiła, że miałam pewną trudność aby poczuć się w jej towarzystwie swobodnie. Należąc jednak do grupy pokoleniowej “Y”, przyznaję sobie prawo do dłuższego czasu aklimatyzacji w tak niecodziennej, nowoczesnej, mini-serialowej formie. Sądze, że w “Call center” sprawnie odnajdą się osoby, które doświadczenie pierwszej pracy, związane z tym emocje i rozterki wciąż mają doskonale zachowane w pamięci.
***
Odcinkowość, rezygnacja z opisów, szczegółowej charakterystyki czasu i miejsca sprawia, że historię czyta się bardzo szybko. Nie powiedziałabym, że poczułam się jak uczestnik prowadzonych przez bohaterów rozmów, ale towarzyszyło mi uczucie, że troszkę ich podsłuchuję. Można rzec, że nikt z czwórki głównych postaci się nie “wymutował”, uchylając tym samym odbiorcy rąbka tajemnicy swojego życia, które okazuje się być całkiem zaskakujące.
***
“Call center” to pozycja dla osób, którym nie straszny jest złośliwy żart i literacka swoboda. Literatura piękna zawsze była moją największą czytelniczą miłością, nie mogę jednak zaprzeczyć, że za sprawą autora odkryłam coś nowego, odświeżającego i niezobowiązującego.
*Współpraca barterowa z autorem*

“Call center” to odcinkowa, spisana w formie dialogów opowieść o codzienności czwórki nowych telekonsultantów działu sprzedaży w instytucji Bank KIER. Milena, Michał, Miłosz i Olaf to główni bohaterowie tej historii, różni ich wiele. Niezależnie jednak od różnicy charakterów czy też wielko...

Rozwiń

Zwiń

“Czas pogardy” to autentyczna relacja zbrojnej konfrontacji przedstawiona nie z perspektywy korespondenta wojennego czy żołnierza, ale oczami bezbronnego, zagubionego dziecka. Autor, Yarek Aranowicz ukazał w książce losy swojego ojca, któremu lata dzieciństwa przyszło spędzić w kraju ogarniętym bestialską wojną. To właśnie momenty, w których uświadamiałam sobie, że historia nie jest fikcją literacką, a została oparta na niewyobrażalnie okrutnych faktach, były dla mnie najtrudniejsze.
***
Jedynie dziecięce zabawy i towarzysząca im chwilowa beztroska przypominały mi, że bohaterem książki jest mały chłopiec, któremu spokój, rodzina, godność i bezpieczeństwo zostały w jednym, krótkim momencie odebrane. Osierocony, zdany na własną zaradność, pomysłowość czy też łut szczęścia Tomaszek, spędza pięć lat w poczuciu lęku i stałego zagrożenia. Jego wileńskiej tułaczce niejednokrotnie towarzyszy chłód i głód. Wszechobecna gwałtowna i niesprawiedliwa śmierć, utrata rodziny i przyjaciół, a także źli, pozbawieni ludzkich odruchów ludzie, gaszą w chłopcu ostatnie płomienie nadziei na lepszą przyszłość.
***
Odwaga, wytrwałość, niezłomność, wola przetrwania, cechy te dość powszechnie utożsamiane są z męstwem. Przekonana jestem, że liczni czytelnicy i czytelniczki podzielą moją opinię, iż nie powinny być to przymioty charakteryzujące dziecko, a jednak właśnie w ten sposób myślę o sześcioletnim Tomaszku. Historia głównego bohatera uświadamia wyraźnie, nie pozostawiając żadnych wątpliwości jak istotne w życiu człowieka jest poczucie bezpieczeństwa, a także bliskość i troska drugiej osoby.
***
Wilno kojarzące mi się dotychczas z miejscem koncentrującym reprezentacyjną architekturę sakralną, pachnące cudnie parującymi cepelinami i babką ziemniaczaną, całkowicie zmieniło swój obraz. Ogarnięte czasem wojny miasto jest groźne, nieprzyjazne, złowieszcze. Autor nie szczędzi licznych opisów topografii miasta, rozmieszczonej w nim zabudowy, dróg czy też piękna przyrody. To momenty wytchnienia, pozwalają mi złapać oddech przed… kolejnym wybuchem bomby. Czyjej? Ciężko stwierdzić, ale czy to istotne? Wydarzenia na froncie były dynamiczne, okupanci zmieniali się, bomby natomiast, niezależnie od właściciela były śmiercionośne.
***
Historia Tomaszka Aranowicza kończy się na stacji kolejowej w Suwałkach. Głęboko wierzę, że przekroczenie granicy miało dla chłopca wymiar nie tylko dosłowny, ale i symboliczny, ucinający ciąg tragicznych, przepełnionych nieszczęściem i cierpieniem wydarzeń. Mam nadzieję, że w Polsce zaznał spokoju, odnalazł swój azyl i wiódł szczęśliwe życie.
***
Świadomie unikałam książek o tematyce wojennej, ponieważ historie te są dla mnie okropnie bolesne. Liczne recenzje czytelników skłoniły mnie jednak do wyjścia z komfortowej strefy i zmierzenia się z lekturą. “Czas pogardy” przeczytałam w zawrotnym tempie, kierowana ciekawością, a przede wszystkim nadzieją, że na kolejnej stronie znajdę dobre zakończenie, happy end. Jest to przejmująca opowieść, przedstawiająca wydarzenia, wobec których tuż obok smutku, odczuwam bezsilność. To dla mnie, sugerując się tytułowaniem przez autora rozdziałów, czas bezsilności...

“Czas pogardy” to autentyczna relacja zbrojnej konfrontacji przedstawiona nie z perspektywy korespondenta wojennego czy żołnierza, ale oczami bezbronnego, zagubionego dziecka. Autor, Yarek Aranowicz ukazał w książce losy swojego ojca, któremu lata dzieciństwa przyszło spędzić w kraju ogarn...

Rozwiń

Zwiń