Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka, na którą w Polsce będziemy musieli jeszcze trochę poczekać. Na razie trzeba zadowolić więc się rozliczaniem kościoła w Irlandii. Niestety, wiedza o skandalach związanych z pedofilią czy pralniami to za mało, żeby w pełni zrozumieć, a przez to docenić tę książkę. Autor edukuje nas w zakresie historii katolicyzmu w Irlandii od jego zarania pod trudną współczesność, a między tymi informacjami poddaje rodaków psychologicznej analizie i sam sobie zadaje pytania, jak mogło dojść do nadużyć na tak wielką skalę. Odpowiedzi nie są proste i wymagają spojrzenia w lustro.

Lektura ciekawa, co najważniejsze Autor nie epatuje przemocą i brukową wrażliwością. Jednak jak ktoś nie chce wgryzać się w irlandzkie niuanse, może być męcząca i umiarkowanie przystępna.

Książka, na którą w Polsce będziemy musieli jeszcze trochę poczekać. Na razie trzeba zadowolić więc się rozliczaniem kościoła w Irlandii. Niestety, wiedza o skandalach związanych z pedofilią czy pralniami to za mało, żeby w pełni zrozumieć, a przez to docenić tę książkę. Autor edukuje nas ...

Rozwiń

Zwiń

Trudno mi uwierzyć, że już 9 lat minęło od wydania "Tajemnicy domu Helclów"... Piąty raz spotykamy się z krakowską detektywką i po dość spadkowym tomie czwartym z radością mogę odnotować, że profesorowa Szczupaczyńska wraca do formy. Niestety, jednak wciąż nie tej z pierwszych tomów. Tym razem los pobłogosławił naszą bohaterkę dwoma trupami i rzucił wyzwanie w postaci wielu ślepych tropów w nieułatwiającym śledztwa anturażu powodzi z 1903 roku. Przyrodzone bohaterce mieszczańskie pruderie muszą z kolei ustąpić, kiedy Szczupaczyńska dla dobra śledztwa "infiltruje" społeczność krakowskich urningów.

Intryga kryminalna ginie nieco pod nawałem erudycji Autorów i naporem samego Krakowa, jego historii, topografii i mentalności mieszkańców. Nie oceniam tego pozytywnie ani negatywnie, taka jest natura tej serii, ale warto mieć świadomość, że to coś więcej niż kryminał.

To, czego nie kupiłam to rozdziały Franciszki, zadziornej służącej Szczupaczyńskich, pomyślane chyba jako komediowy przerywnik. Ostatecznie bez żalu przelatywałam je wzrokiem, bo i niełatwo je czytać, ze względu na bardzo autorską ortografię bohaterki.

Czy sięgnę po następny tom? Oczywiście, że tak.

Trudno mi uwierzyć, że już 9 lat minęło od wydania "Tajemnicy domu Helclów"... Piąty raz spotykamy się z krakowską detektywką i po dość spadkowym tomie czwartym z radością mogę odnotować, że profesorowa Szczupaczyńska wraca do formy. Niestety, jednak wciąż nie tej z pierwszych to...

Rozwiń

Zwiń

Przeciętna to w moim mniemaniu najlepsza ocena tej książki. To klasyczne czytadełko akuratne do zbiorkomu, lekkie, całkiem wciągające, i, co najważniejsze, z fabułą na tyle prostą, że nie da się w niej zagubić.

Tytułowa Hanka pojawia się w zasadzie tylko na chwilę, by powić główną bohaterkę książki, i to jej losy śledzimy od narodzin do dorosłości. Nie chcę tutaj zdradzać szczegółów (choć w miarę czytania da się je przewidzieć), ale wszystkie wątki - rodzinne, edukacyjne, społeczne, miłosne, przedstawione są w sposób naiwny i pozbawiony psychologicznej głębi. Trochę to wygląda jak fabuła serialu w stylu hallmarkowskim przeniesiona na papier.

Czy wrócę do tej Autorki? Lektura "Hanki" nie obraziła mnie tak, jak twórczość wielu innych polskich pisarek obyczajowych, więc jeśli organizm poprosi o coś niewymagającego na plażę, to pewnie rozejrzę się po bibliotece.

Przeciętna to w moim mniemaniu najlepsza ocena tej książki. To klasyczne czytadełko akuratne do zbiorkomu, lekkie, całkiem wciągające, i, co najważniejsze, z fabułą na tyle prostą, że nie da się w niej zagubić.

Tytułowa Hanka pojawia się w zasadzie tylko na chwilę, by powić główną bohate...

Rozwiń

Zwiń

"Osobisty przewodnik" odczekał na półce kilka lat, bo wymyśliłam sobie, że będzie to moja lektura na wieczory w Pradze. W końcu się doczekałam. Plan zwiedzania miałam ustalony po swojemu, więc książka służyć mi miała przede wszystkim we wczuciu się w klimat i z tego wywiązała się znakomicie. To rzeczywiście bardzo osobisty przewodnik. Pełen miejsc, których w większości trudno znaleźć w standardowych publikacjach (ale też i nie takich, których niezobaczenie będzie jakąś wielką stratą).

To co powstrzymuje mnie od wyższej oceny to maniera Autora, pozującego trochę na przewodnicką wersję arbitra elegancji. On po prostu wie co jest ważne, na Pradze zjadł zęby, gardzi mainstreamową turystyką i wartość widzi tylko w niszy. Nie jak gmin przetaczający się masą po Hradczanach. W dodatku miastu nonszalancko poświęca niewiele więcej czasu, co samemu sobie. Liczne anegdotki z życia Autora oczywiście wpisują się w tytuł książki ("osobisty"), podobnie jak i nieoczywiste miejsca (znów "osobisty"), więc trochę się czepiam, ale chyba po prostu oczekiwałam mniej pretensjonalnego wykonania.

"Osobisty przewodnik" odczekał na półce kilka lat, bo wymyśliłam sobie, że będzie to moja lektura na wieczory w Pradze. W końcu się doczekałam. Plan zwiedzania miałam ustalony po swojemu, więc książka służyć mi miała przede wszystkim we wczuciu się w klimat i z tego wywiązała się...

Rozwiń

Zwiń