Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Pieśni Lodu i Ognia" żadnemu fanowi fantastyki przedstawiać nie trzeba. Nawet jeżeli ktoś nie lubi przedzierać się przez opasłe tomiszcza książek, to pewnie miał okazję obejrzeć serial. Ja zabrałam się za sagę dopiero teraz, zaciekawiona serialem "Ród smoka". Przeczytałam książkę "Ogień i krew", na podstawie której powstał serial, a że wydane do tej pory tomy serii mam na półce, postanowiłam zagłębić się w opowieść o pogrążonym w chaosie Westeros. Tom pierwszy zdecydowanie spełnił moje oczekiwania. Zabieram się za kolejne, a biorąc pod uwagę opinie o "Pieśni", czeka mnie nie lada uczta literacka 😍.

"Pieśni Lodu i Ognia" żadnemu fanowi fantastyki przedstawiać nie trzeba. Nawet jeżeli ktoś nie lubi przedzierać się przez opasłe tomiszcza książek, to pewnie miał okazję obejrzeć serial. Ja zabrałam się za sagę dopiero teraz, zaciekawiona serialem "Ród smoka". Przeczyta...

Rozwiń

Zwiń

Pomimo epickiego rozmachu, jak zwykle u Martina, książkę czyta się naprawdę ciężko. Jest to spowodowane faktem, że powieść ma formę kroniki. Momentami miałam wrażenie, jakbym czytała podręcznik historii, mnóstwo dat i imion, które do tego się powtarzały 😵. Niemniej jednak to świetne wprowadzenie do historii przedstawionej w "Pieśni Lodu i Ognia". Pozycja obowiązkowa dla fanów serii 😍

Pomimo epickiego rozmachu, jak zwykle u Martina, książkę czyta się naprawdę ciężko. Jest to spowodowane faktem, że powieść ma formę kroniki. Momentami miałam wrażenie, jakbym czytała podręcznik historii, mnóstwo dat i imion, które do tego się powtarzały 😵. Niemniej jednak to świetne wprowa...

Rozwiń

Zwiń

Moja ocena tego reportażu nie jest obiektywna, ponieważ przez większość życia byłam gruba. Na własnej skórze odczułam nastawienie niektórych ludzi, we własnym mniemaniu "idealnych", do osób z nadwagą. Czytając niektóre fragmenty tej książki czułam się, jakbym czytała o sobie. Schudnąć udało mi się niedawno, a sukces okupiłam wyrzeczeniami i ciężką pracą. Teraz więc stoję po drugiej stronie "barykady", ale pamiętam, jak to jest czuć na sobie spojrzenia innych i być obiektem niewybrednych komentarzy. Polecam lekturę wszystkim, bez względu na gabaryty, może pozwoli ona na chwilę refleksji i skłoni do postępowania zgodnie z maksymą "żyj i pozwól żyć innym", w końcu nudno by było, gdybyśmy wszyscy byli tacy sami, prawda?

Moja ocena tego reportażu nie jest obiektywna, ponieważ przez większość życia byłam gruba. Na własnej skórze odczułam nastawienie niektórych ludzi, we własnym mniemaniu "idealnych", do osób z nadwagą. Czytając niektóre fragmenty tej książki czułam się, jakbym czytała o sobie. Sch...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo przeciętna, nie polecam.

Bardzo przeciętna, nie polecam.