Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Słabiutka.
Niestety nie ma tu niczego zachwycającego.
Brak ciągłości fabuły, czegoś do czego można by się przyczepić i za tym podążać do finału. Brak jakiegokolwiek głębszego opisu postaci. Każdy bohater ma jedną cechę, jest płytki i po prostu nudny. Pomysł na książkę był świetny ale kompletnie niewykorzystany. Tytułowy sen o okapi pojawił się dosłownie raz i to na początku powieści. Później czekałam na jakikolwiek rozwój wydarzeń ale niestety się go nie doczekałam.
Jestem bardzo rozczarowana tą książką bo miała naprawdę duży potencjał stać się czymś fajnym. Można było iść w stronę świata fantastycznego, można było pobawić się psychologią postaci i doświadczeniem traumy, można było nawet iść w kierunku powieści sensacyjnej i trzymać czytelnika jak na szpilkach by zastanawiał się kto też umrze tym razem. Niestety pomysłu zabrakło a sama książka wyszła z tego nijaka jak rozwodniona zupa

Słabiutka.
Niestety nie ma tu niczego zachwycającego.
Brak ciągłości fabuły, czegoś do czego można by się przyczepić i za tym podążać do finału. Brak jakiegokolwiek głębszego opisu postaci. Każdy bohater ma jedną cechę, jest płytki i po prostu nudny. Pomysł na książkę był świetny ale kompletnie niewykorzystany. Tytułowy sen o okapi pojawił się dosłownie raz i to na...

Najlepszy thriller psychologiczny, na jaki trafiłam.

Film niestety nie oddaje tego, jak skomplikowane postacie stworzyła Gillian. Tą samą historię poznajemy z perspektywy dwóch stron (a nawet trzech licząc osoby patrzące na bohaterów z dystansu). Mimo, że rozdziały pisane są naprzemiennie z perspektywy Nicka i Amy, do samego końca nie jesteśmy w stanie obrać żadnej ze stron. Nikt tu nie jest czarny, ani biały. Ludzie są wielowymiarowi, często brudni, mają swoje sekrety, popełniają błędy i nie da się ich w stu procentach jednoznacznie ocenić.

Własnie za to, za lekkość pióra oraz za fenomenalnie opracowane detale przydzielam jej 10 punktów. Pochłonęłam ją w dwa wieczory i nie potrafiłam odłożyć jej na bok. Absolutnie nr 1 wśród kryminałów.

Najlepszy thriller psychologiczny, na jaki trafiłam.

Film niestety nie oddaje tego, jak skomplikowane postacie stworzyła Gillian. Tą samą historię poznajemy z perspektywy dwóch stron (a nawet trzech licząc osoby patrzące na bohaterów z dystansu). Mimo, że rozdziały pisane są naprzemiennie z perspektywy Nicka i Amy, do samego końca nie jesteśmy w stanie obrać żadnej ze...

Wybitna. Dobrze napisana, przejmująca i wciągająca.

Pochłonęłam ją "na jeden raz" i nie mogłam się od niej oderwać aż do finału. Każdy rozdział pisany jest z perspektywy innego bohatera, dzięki czemu postaci zyskują głębi. Przyglądamy się rasizmowi, patriarchatowi, przywiązaniu do ziemi, podziałom klasowym i ageizmowi z różnych perspektyw. Nic nie jest określone jako dobre, czy złe. Czytelnik sam ma ocenić zachowania bohaterów, co nie jest wcale takie proste. Nie możemy przykleić łatki rasisty, alkoholika, czy przemocowca bez uwzględniania szerszego kontekstu. Jordan sięga poza Amerykę. Przedstawia myślenie farmerów z Delty Missisipi, niemieckich wdów z II wojny światowej, ludzi którzy pogodzili się z segregacją rasową, czy takich dla których "czysta krew" jest ważniejsza od rodziny.

Uważam, że "błoto" powinno być stawiane na równi z takimi klasykami kultury amerykańskiej, jak "Buszujący w zbożu", "Myszy i ludzie", "Forest Gump", czy "Król szczurów".

Daje jej 9 punktów i z pewnością będę do niej wracać. Nie jest to przyjemna, odprężająca lektura ale jest warta przeczytania. Otwiera szerzej oczy, uczy dystansu, sprawia że nie rzucamy tak łatwo ocenami i zwracamy uwagę na to, że nasza perspektywa wcale nie jest współdzielona przez innych.

Wybitna. Dobrze napisana, przejmująca i wciągająca.

Pochłonęłam ją "na jeden raz" i nie mogłam się od niej oderwać aż do finału. Każdy rozdział pisany jest z perspektywy innego bohatera, dzięki czemu postaci zyskują głębi. Przyglądamy się rasizmowi, patriarchatowi, przywiązaniu do ziemi, podziałom klasowym i ageizmowi z różnych perspektyw. Nic nie jest określone jako...