Powtórka

Myślę, że sporo ludzi się zastanawiało, co by zrobiło, gdyby mogło swoje życie przeżyć po raz drugi. W takiej sytuacji zostaje postawiony bohater książki, Jeff Winston. Umiera w 1988 roku, lecz "odradza" się po raz kolejny w 1963 roku. Jednak wiedza o wydarzeniach, które się już przeżyło, może się też okazać nieznośną niewolą. Jak zawsze w tego typu powieściach pojawia się wiele pytań. Co jest ważniejsze? Los jednostki czy próba naprawy świata? Czy można w ogóle ingerować w znajome wydarzenia? Jako czytelnicy obserwujemy różne postawy Winstona. Widzimy go jako hedonistę, szczęśliwego, przybitego, dostrzegamy prawdziwą huśtawkę nastrojów. Momentami powieść jest trochę pretensjonalna. Początkowo sporo jest wątków erotycznych, korzystania z używek, za to bardzo podobały mi się różne kulturowe smaczki - nawiązania chociażby do Blondie czy Rolling Stones są całkiem urocze (bohater ogląda chociażby łyżwiarstwo figurowe i występ Dorothy Hamill podczas Igrzysk Olimpijskich w Innsbrucku w 1976 roku i faktycznie podczas programu krótkiego ma na sobie czerwoną sukienkę) . "Powtórka" to zgrabna fantastyka obyczajowa. Tutaj głównym motywem jest poszukiwanie szczęścia, prawdziwej miłości i to są właśnie wątki, które najbardziej interesują bohaterów powieści. Nie będzie tutaj wielkich rozmyślań z gatunku fizyki (czy czegoś w rodzaju wydanej w serii "Czarnej chmury") czy jakichś głębszych prób wyjaśnienia zjawiska, które doświadcza Winston i to pewnie w jakimś sensie jest drobną rysą na bądź co bądź całkiem przyjemnej publikacji, myślę, że jednej z ciekawszych w serii "Wehikuł czasu".

Myślę, że sporo ludzi się zastanawiało, co by zrobiło, gdyby mogło swoje życie przeżyć po raz drugi. W takiej sytuacji zostaje postawiony bohater książki, Jeff Winston. Umiera w 1988 roku, lecz "odradza" się po raz kolejny w 1963 roku. Jednak wiedza o wydarzeniach, które się już przeżyło, może się też okazać nieznośną niewolą. Jak zawsze w tego typu powieściach pojawia się...

Główny bohater powieści Kena Grimwooda, Jeff, umiera na zawał serca w roku 1988, ale po chwili budzi się jako osiemnastolatek w swoim akademiku… I pamięta całe swoje poprzednie życie, ale nie ma pojęcia, jak do tego doszło i jak to w ogóle jest możliwe. Jednak szybko dostrzega w tym nie lada szanse – może na nowo pokierować swoim życiem, może zostać sławny i bogaty, może zdobyć miłość, tak naprawdę może wszystko. Zastanawia go tylko jedno – czy ktoś jeszcze zyskał od losu taką samą szansę i został powtórkowiczem?
Ta książka to zbitek różnych wersji życia Jeffa, pomiędzy którymi czytelnik pochodzi dosyć sprawnie i gładko. Bardziej to wszystko przypomina powieść obyczajową, bowiem jedyną rzeczą, która pozwala sklasyfikować tę pozycję jako science-fiction jest motyw podróży w czasie, choć zaprezentowany w dosyć nieoczywisty, ale ciekawy sposób. Niestety, niektórzy mogą się poczuć nieco zawiedzeni jedną rzeczą – nigdzie nie zostaje wyjaśnione, dlaczego owe powtórki przytrafiły się Jeffowi. Co za nimi stało, co to za magiczny mechanizm, jaka jest jego przyczyna? Tego się już nie dowiemy, ale książka potrafi urzec innymi aspektami.
Czyta się ją lekko i przyjemnie, cały czas owiewa nas wspaniały amerykański klimat lat 60., 70. i 80. Choć Jeff nie wzbudził może we mnie zbyt wielu uczuć, chwilami nawet uważam, że zachowywał się nie lada infantylnie jak na dorosłego faceta z kilkukrotnym doświadczeniem życiowym, to mimo wszystko przyjemnie śledziło się jego losy i obserwowało te drobne niuanse i zmiany, które zachodziły wskutek podejmowanych przez niego decyzji. Niektórzy dostrzegą w tej historii epicki romans, inni opowieść skłaniającą do przemyśleń nad życiem, inni po prostu taką typową opowiastkę, która pozwala na chwilę oderwać się od rzeczywistości.

Główny bohater powieści Kena Grimwooda, Jeff, umiera na zawał serca w roku 1988, ale po chwili budzi się jako osiemnastolatek w swoim akademiku… I pamięta całe swoje poprzednie życie, ale nie ma pojęcia, jak do tego doszło i jak to w ogóle jest możliwe. Jednak szybko dostrzega w tym nie lada szanse – może na nowo pokierować swoim życiem, może zostać sławny i bogaty, może...

Pomysł przeżywania od nowa swojego życia zawsze był frapujący. Kto lubi takie książki, niech czyta. Ja lubię.

Pomysł przeżywania od nowa swojego życia zawsze był frapujący. Kto lubi takie książki, niech czyta. Ja lubię.

Cóż to była za podróż!
Książka całkowicie mnie pochłonęła i teraz kilka dni minie, zanim dojdę do siebie i sięgnę po coś nowego.

Cóż to była za podróż!
Książka całkowicie mnie pochłonęła i teraz kilka dni minie, zanim dojdę do siebie i sięgnę po coś nowego.

Jeff Winston właśnie odbiera telefon od żony Lindy, to mogłaby być rozmowa jakich wiele ostatnio przeżył: pretensje, narzekania, żądania... mogłaby być, bo Jeff umiera. Śmierć jako wybawienie od trosk wszelakich nie jest mu jednak pisana, Jeff „budzi” się w młodzieńczych latach: żywy, zdrowy, zdezorientowany i z wiedzą z górką czterdziestolatka. Zrozumienie tego co się stało nie jest mu pisane, więc „trzeba żyć”. Szczególnie, że Jeffa czekają liczne Powtórki.
Pomysł na fabułę przedni i choć rodem z SF to jednak jest to powieść obyczajowa. Jeff ma szansę naprawić/polepszyć/zmienić swoje życie. Robi to na wiele sposobów: raz jest cwany, raz rozważny, innym razem lekkomyślny. Jego powtórki są ograniczone czasowo co przysparza mu sporo rozczarowań, a nawet cierpienia. Prawdziwego charakteru opowieść nabiera dopiero po pojawieniu się Pameli i uczucia jakie rodzi się między tymi dwojga (Pamela również jest „powtórkowiczką”). To doskonale skonstruowany romans z uczuciem trudnym, ale czystym, można napisać „pierwotnym”. Co do samego Jeffa... nie jest to postać wybitna, jest w nim jakiś nieposkromiony infantylizm co niekiedy mocno rzutuje ma charakter opowieści. Na osłodę jednak autor daje mam tajemnicę nieodkrytą. Nic nie staje się oczywiste: ani to czy Jeff osiągnął szczyt swoich możliwości w polepszaniu życia, ani kto tym kieruje.

Jeff Winston właśnie odbiera telefon od żony Lindy, to mogłaby być rozmowa jakich wiele ostatnio przeżył: pretensje, narzekania, żądania... mogłaby być, bo Jeff umiera. Śmierć jako wybawienie od trosk wszelakich nie jest mu jednak pisana, Jeff „budzi” się w młodzieńczych latach: żywy, zdrowy, zdezorientowany i z wiedzą z górką czterdziestolatka. Zrozumienie tego co się...

Straszne. Poziom infantylizmu bohatera mnie poraza. A to oznacza, ze autor mial niewiele wiecej w glowie. Osoba, ktora ma niby ponad 40 lat zachowuje sie, emocjonalnie reaguje jak 15 latek, jednoczesnie bredzac o tym jaki to on jest dojrzaly, jaki swiadomy. Otoczenie zachowuje sie podobnie. Przedszkole. No, ja przepraszam, co to jest? Dla kogo to jest?

Straszne. Poziom infantylizmu bohatera mnie poraza. A to oznacza, ze autor mial niewiele wiecej w glowie. Osoba, ktora ma niby ponad 40 lat zachowuje sie, emocjonalnie reaguje jak 15 latek, jednoczesnie bredzac o tym jaki to on jest dojrzaly, jaki swiadomy. Otoczenie zachowuje sie podobnie. Przedszkole. No, ja przepraszam, co to jest? Dla kogo to jest?

Skończyłam „powtórkę” i mam milion pytań i zero odpowiedzi. Książka wciąga od pierwszej strony, momentami zwalnia i fragmenty polityczne i gospodarcze mogą trochę przytłaczać.

Dobra to od początku. Nasz główny bohater Jeff w wieku 43 lat w 1988 dosłownie na pierwszych dwóch trzech stronach umiera. (To nie spojler, jest to dosłownie w opisie książki). Umiera tylko po to, żeby wrócić do czasów swojej młodości i przeżyć swoje życie jeszcze raz. I tak w kółko.

Ciągnęło mnie do końca bo chciałam poznać wyjaśnienie. Nie poznałam. Mam dużo pytań, dużo teorii. I jestem trochę zła, że nie mam tu wyjaśnienia, ale też nie wiem czy tu może być jakieś dobre wyjaśnienie. Prawdopobnie byłabym tylko rozczarowana taką końcówka.

Podczas przeżywania tylko kilku żyć nasz bohater podejmie różne decyzje. Przyzywa te życia w różny sposób i to skłania do refleksji.
Polecam! Trochę taki „Dzień Świstaka”. Mnie wciągnęło i zostawiło z mętlikiem.

Skończyłam „powtórkę” i mam milion pytań i zero odpowiedzi. Książka wciąga od pierwszej strony, momentami zwalnia i fragmenty polityczne i gospodarcze mogą trochę przytłaczać.

Dobra to od początku. Nasz główny bohater Jeff w wieku 43 lat w 1988 dosłownie na pierwszych dwóch trzech stronach umiera. (To nie spojler, jest to dosłownie w opisie książki). Umiera tylko po to,...

DZIEŃ ŚWISTAKA?

Zanim był kultowy „Dzień świstaka” (1993),potem kopiowany do znudzenia, choć fajnie odtworzony w jednym z epizodów „Z archiwum X”, była ta powieść. A zanim powstała ta powieść, istniało już parę innych rzeczy, jak opowiadanie „12:01 PM” Richarda A. Lupoffa wydane w 1973 roku o człowieku uwięzionym w pętli czasowej (a jakby chcieć iści dalej, można by sięgnąć aż do filozofii Nietzschego z „Die fröhliche Wissenschaft”, czyli aż do końcówki XIX wieku). No a potem to już była tego cała masa. Ale kiedy „Powtórka” wychodziła w 1986 roku, temat wciąż był świeży, nieograny i niezmarnowany przez dekady naśladownictw. Ale dziś, po latach, pomiot tylu dzieł kopiujących ten schemat i popkulturowej jego opatrzenia, rzecz nadal robi duże wrażenie, dzieła na wyobraźnię i potrafi powiedzieć sporo o nas samych.

Jest rok 1988, Jeff ma 43 lata i beznadziejne życie, kiedy umiera na zawał. Zamiast jednak odejść gdzieś indziej, budzi się znów w swoim ciele, ale ćwierć wieku wcześniej, pamiętając, co wydarzy się przez najbliższe 25 lat. Postanawia więc wykorzystać szansę, wszystko zmienić, coś zrobić, może to, czego nie mógł dotąd i… I tak zaczyna się seria pętli czasowych, które doprowadzą go ostatecznie do… Właśnie, dokąd?

https://ksiazkarniablog.blogspot.com/2024/05/powtorka-ken-grimwood.html

DZIEŃ ŚWISTAKA?

Zanim był kultowy „Dzień świstaka” (1993),potem kopiowany do znudzenia, choć fajnie odtworzony w jednym z epizodów „Z archiwum X”, była ta powieść. A zanim powstała ta powieść, istniało już parę innych rzeczy, jak opowiadanie „12:01 PM” Richarda A. Lupoffa wydane w 1973 roku o człowieku uwięzionym w pętli czasowej (a jakby chcieć iści dalej, można by...

Są książki, których czytanie pochłania mnie w 100%. To ten czas, kiedy czytam stronę za stronę, wers za wersem będąc ciekawy co przyniosą następne wątki. "Powtórka" Kena Grimwood'a taką książką jest. Możliwość rozpisania swojego nowego scenariusza życiowego jeszcze raz i jeszcze raz i jeszcze raz... jest darem po który każdy z nas by sięgną bez chwili zawahania. Pytanie tylko, czy aby na pewno jest to droga do znalezienia idealnej recepty na szczęśliwe życie? Grimwood chyba podpowiada nam, jak znaleźć to czego w życiu szukamy. To książka nie tylko podróżowaniu w czasie, to także historia z ogromnym ładunkiem emocji jaki towarzyszy tym podróżom. Relacji międzyludzkich w powtórnie przemijającym świecie. Jedna z najlepszych jakie czytałem. Polecam z całego serca.  

Są książki, których czytanie pochłania mnie w 100%. To ten czas, kiedy czytam stronę za stronę, wers za wersem będąc ciekawy co przyniosą następne wątki. "Powtórka" Kena Grimwood'a taką książką jest. Możliwość rozpisania swojego nowego scenariusza życiowego jeszcze raz i jeszcze raz i jeszcze raz... jest darem po który każdy z nas by sięgną bez chwili zawahania....

Seria Wehikuł czasu od Rebisu, choć nie powala okładkami, rozrasta się całkiem pokaźnie na półkach i pewnie jeszcze przez parę tygodni będę wrzucał w soboty właśnie posty o książkach z tego cyklu wydawniczego. Nagradzani, chwaleni, ale kilka dekad temu - czy ich proza się zestarzała? W przypadku Grimwooda mam wrażenie że nie, ale to generalnie jest książka, którą by można zaproponować komuś kto twierdzi że fantastyki nie trawi. Jedynym motywem, który by można podciągnąć pod S-F jest motyw... No właśnie, jak to nazwać: podróży w czasie? Modyfikacji rzeczywistości? Powtórki z życia? Główny bohater umiera w wieku 43 lat na zawał serca. Budzi się jednak ponownie jako student i przeżywa wszystko od nowa. Któż by jednak nie skorzystał z pokusy, by nie spróbować poprawić tej swojej historii, choćby nie zadbać o to, by nigdy nie zabrakło ci kasy. Masz wiedzę o tym co się wydarzy, więc od hazardu, przez inwestycje, wszystkie możliwości stoją przed tobą szeroko otwarte.

Kuszące prawda? Skoro masz wiedzę o tym, że jakoś nie będzie ci się układać w związku, może go nie zaczynać. Nie marnować czasu na studia, na jakieś błędne decyzje. Zadbać o siebie, by uniknąć zawału. Zostać milionerem, mieć wszystko. Tylko zaraz, zaraz. Czy to da ci szczęście i sprawi, że unikniesz innych błędów? Czy rzeczywiście unikniesz śmierci? A jeżeli tak modyfikujesz rzeczywistość zapewniając sobie bogactwo, to może spróbować zmienić bieg historii i uratować cały kraj przed błędami i katastrofami? Da się? Tylko jak? Nikt przecież ci nie uwierzy...


Ciekawe rozkminy i dylematy moralne, szukanie odpowiedzi na pytanie o przyczyny tego co spotkało bohatera, ale i szukanie jakiejś harmonijnej wizji przeżycie tego życia. Za pierwszym razem. I kolejnym. I kolejnym...
Druga szansa budzi entuzjazm, ale gdy nie wszystko idzie tak jakbyś chciał, a potem musisz to przeżywać ponownie, znowu szukać jakiejś alternatywy, nie mając pewności czy za moment znowu nie zaczniesz od nowa...

Grimwood jedynie lekko ociera się o politykę (dać cholera im takie narzędzie),raczej kieruje naszą uwagę na jednostkę, na jej emocje, obawy, marzenia, które choć łatwo spełnić, okazuje się, że nie dają one pełnej satysfakcji. I to jest tu najciekawsze, choć może wydawać się banalne - na czym budować sens życia, co okazuje się najważniejsze.
Fajny pomysł i dobrze ograny. Są tu elementy romansu, psychologicznego dramatu, może nawet thrillera - całość to naprawdę lekka, ale i niegłupia lektura.

Seria Wehikuł czasu od Rebisu, choć nie powala okładkami, rozrasta się całkiem pokaźnie na półkach i pewnie jeszcze przez parę tygodni będę wrzucał w soboty właśnie posty o książkach z tego cyklu wydawniczego. Nagradzani, chwaleni, ale kilka dekad temu - czy ich proza się zestarzała? W przypadku Grimwooda mam wrażenie że nie, ale to generalnie jest książka, którą by można...