All the Dangerous Things

Nawet z nudów nie da się czytać!

Nawet z nudów nie da się czytać!

Pamiętam, jak mnie kiedyś mama obudziła w nocy, a ja siedzę taka zaskoczona z nożyczkami w ręku, bo chciałam sobie włosy obciąć. Nie wiem, co wtedy musiało mi się przyśnić, czy siedział mi na ramieniu jakiś czerwony z rogami i szeptał mi do ucha, że już czas po stopniować sobie włosy, ale z pewnością rano miałabym wielką niespodziankę☺️
.
🌿 Isabelle Drake równo rok temu straciła swojego synka, został on porwany w nocy, z jego pokoju. Porywacz pozostawił po sobie jedynie otwarte okno i niewyraźny ślad buta. Do tej pory nie wiadomo, co się stało, a synek Isabella się nie odnalazł. Kobieta nie może się pogodzić z utratą i robi wszystko, aby dojść do prawdy, co wydarzyło się tej feralnej nocy. Zaczyna prowadzić własne śledztwo, udziela się w różnych programach kryminalnych, robi wszystko, aby nagłośnić sprawę. Na jaw zaczynają wychodzić tajemnice rodzinne bohaterki, które przez lata były ukrywane. Czy uda się jej odkryć prawdę?🌿
.
Książka idealnie pokazuje, jak można manipulować ludźmi poprzez przekazywanie kłamstwa w przekonywujący sposób do tego stopnia, że z czasem one same stają się prawdą. Tutaj tajemnica goni tajemnicę, plątanina intryg skutkuje tym, że do końca nie sposób przewidzieć samego zakończenia. Bohaterka nie może nikomu ufać, bo każdy coś przed nią ukrywa, jest zdana tylko na siebie.
.
Autorka skupia się nie tylko na samym porwaniu, intrygach, poczuciu winy i żalu, ale porusza również temat lunatykowania. Może to wydawać się błahy motyw tej historii, ale lunatyk może robić różne straszne rzeczy i nie być świadomy tego, że je zrobił. Nie potrafi on odróżnić dobra od zła, jego ciało działa na autopilocie, które w końcu przestaje działać, a osoba lunatykująca wraca do siebie i nie pamięta tego, co się z nią działo.
.
Z pewnością jest to książka pełna zwrotów akcji, nie sposób się przy niej nudzić. Mocna, momentami nawet przerażająca historia o zdesperowanej matce, która nie może się pogodzić z porwaniem dziecka. Zakończenie to takie zwieńczenie tej powieści, totalne zaskoczenie dla czytelnika. Polecam wszystkim fanom thrillerów psychologicznych.

Pamiętam, jak mnie kiedyś mama obudziła w nocy, a ja siedzę taka zaskoczona z nożyczkami w ręku, bo chciałam sobie włosy obciąć. Nie wiem, co wtedy musiało mi się przyśnić, czy siedział mi na ramieniu jakiś czerwony z rogami i szeptał mi do ucha, że już czas po stopniować sobie włosy, ale z pewnością rano miałabym wielką niespodziankę☺️
.
🌿 Isabelle Drake równo rok temu...

Jestem pod sporym wrażeniem. "Tyle groźnych miejsc" okazało się bardzo dobrym thrillerem. Co rusz, moje teorie na temat wydarzeń i fabuły były przez autorkę obalane. Jak myślałam, że już wiem co się wydarzyło, to akcja zmieniała się o 180 stopni.
Świetny pomysł na fabułę. Książka właściwie czyta się sama, bo wciąga niesamowicie.
Polecam bardzo! Warto!

Jestem pod sporym wrażeniem. "Tyle groźnych miejsc" okazało się bardzo dobrym thrillerem. Co rusz, moje teorie na temat wydarzeń i fabuły były przez autorkę obalane. Jak myślałam, że już wiem co się wydarzyło, to akcja zmieniała się o 180 stopni.
Świetny pomysł na fabułę. Książka właściwie czyta się sama, bo wciąga niesamowicie.
Polecam bardzo! Warto!

Bardzo słaba pozycja, która na pewnie nie jest thrillerem, a do takiej kategorii jest zaliczana.
Głównej bohaterki nie da się polubić, historia nie jest ciekawa, jestem bardzo zaskoczony tak wysoką oceną na portalu.
Nie polecam.

Bardzo słaba pozycja, która na pewnie nie jest thrillerem, a do takiej kategorii jest zaliczana.
Głównej bohaterki nie da się polubić, historia nie jest ciekawa, jestem bardzo zaskoczony tak wysoką oceną na portalu.
Nie polecam.

Trzymająca w napięciu historia o kobiecie cierpiącej na bezsenność po zaginięciu jej syna. Kobiecie, która, z każdą stroną książki budzi zmienne odczucia, raz jako ofiara, raz jako winna, a sam człowiek nie wie w co ma wierzyć. Pod koniec książki pojawiają się elementy układanki, a zakończenie niby spodziewane, okazuje się niespodziewanym.

Trzymająca w napięciu historia o kobiecie cierpiącej na bezsenność po zaginięciu jej syna. Kobiecie, która, z każdą stroną książki budzi zmienne odczucia, raz jako ofiara, raz jako winna, a sam człowiek nie wie w co ma wierzyć. Pod koniec książki pojawiają się elementy układanki, a zakończenie niby spodziewane, okazuje się niespodziewanym.

Akcja rozwija się powoli powiedziałabym nawet że nudna bez polotu. Trudno ocenić czy to thriller psychologiczny czy kryminał

Akcja rozwija się powoli powiedziałabym nawet że nudna bez polotu. Trudno ocenić czy to thriller psychologiczny czy kryminał

📖🐲
Niestety nie zauważyłam, że „czytałam” już jedną książkę tej autorki, a raczej przeglądałam, bo tak bardzo mnie nudziła. Tu niestety jest nie inaczej. Nie wiem, czemu ta książka trafiła do kategorii „Kryminał, sensacja, thriller”, a nie powieść obyczajowa. Niestety jestem na 210 stronie i zadziały się może ze 3 sceny, które bezpośrednio dotyczyły zniknięcia dziecka naszej narratorki. Jej spóźniony zapłon również nie pomaga, bo jak dotąd nie nastąpiły dla mnie żadne zaskoczenia fabularne, spodziewam się również wielkiego plot twistu ze strony 300. Niestety główna bohaterka jest dla mnie wyjątkowo irytująca, ponieważ jest niedomyślna, naiwna i słaba, z wiernopoddańczym podejściem do mężczyzn i nie szanuję jej za podjęcie pewnej decyzji opisanej na stronie 248. Rozwiązanie historii znów godne scenarzystki telenoweli brazylijskiej. Nie polecam, bo moim zdaniem jest to czysta strata czasu.
EDIT: Ponieważ badania DNA śladów albo chociaż odciski palców to najwyraźniej zbyt zaawansowana technologia jak na policję w Savannah. Już nie mówiąc o miejskim monitoringu.

📖🐲
Niestety nie zauważyłam, że „czytałam” już jedną książkę tej autorki, a raczej przeglądałam, bo tak bardzo mnie nudziła. Tu niestety jest nie inaczej. Nie wiem, czemu ta książka trafiła do kategorii „Kryminał, sensacja, thriller”, a nie powieść obyczajowa. Niestety jestem na 210 stronie i zadziały się może ze 3 sceny, które bezpośrednio dotyczyły zniknięcia dziecka...

Historia skupia się na pewnej kobiecie(Isabelle) , która rok temu przeżyła prawdziwą tragedię. A konkretnie , gdy Jej mąż i Ona spali ich synek(Mason) został uprowadzony z kołyski z pokoju obok. I policja nie znalazła żadnych śladów ani tropów i sprawa utknęła w martwym punkcie. A sama Isabelle wie , że nie spocznie póki nie odnajdzie synka i jak się okazuję nie licząc kilku płytkich drzemek kobieta nie spała od roku. A Jej relacja z mężem(Ben) się rozpadła , bo mężczyzna wierzy , że ich synek już nie żyję i zaczął się spotykać z kimś nowym. I w końcu bohaterka nie wiedząc co jeszcze może zrobić zgadza się udzielić wywiadu dla podcastu kryminalnego i wtedy też bohaterka zaczyna wątpić w swoje wspomnienia i sama już nie wie komu może zaufać… Muszę przyznać , że po opisie liczyłem na coś fantastycznego , a dostałem tylko dobrą książkę. Mimo , że na początku fabuła wciąga to w pewnym momencie odniosłem wrażenie , że historia zniknięcia Masona spadła na dalszy plan , a fabuła zaczęła kręcić się wokół relacji bohaterki z Benem oraz Jej dzieciństwa. Co do zakończenia to tak pół na pół. Z jednej strony byłem zaskoczony , ale z drugiej nie wszystko mi zagrało i miejscami miałem wrażenie , że finał był za bardzo przesłodzony

Historia skupia się na pewnej kobiecie(Isabelle) , która rok temu przeżyła prawdziwą tragedię. A konkretnie , gdy Jej mąż i Ona spali ich synek(Mason) został uprowadzony z kołyski z pokoju obok. I policja nie znalazła żadnych śladów ani tropów i sprawa utknęła w martwym punkcie. A sama Isabelle wie , że nie spocznie póki nie odnajdzie synka i jak się okazuję nie licząc...

"Ludzie tak naprawdę kochają przemoc, ale z daleka. Jeśli ktoś temu przeczy, to albo wypiera prawdę, albo coś ukrywa."

Pierwsza powieść Stacy Willingham, która została przełożona na język polski "Błyski w mroku" bardzo przypadła mi do gustu. Thriller psychologiczny w stylu domestic noir od początku trzymał napięcie, a potem sukcesywnie je podnosił. Zauważalną różnicą między pierwszą powieścią a "Tyle groźnych miejsc" jest fakt, że do połowy wieje nudą, o napięciu nawet nie wspominając. Nic się nie działo. Na początku zawiązuje się akcja, która rozgrywa się kameralnie, gdzie pierwszoosobową narratorką jest Isabelle Drake. Kobieta od roku, od nocy, kiedy zaginął jej synek Mason, cierpi na bezsenność. Do tego dnia jej sen był wyjątkowo głęboki. Spała, gdy ktoś wdarł się do ich domu i uprowadził dziecko. Stanęło mi w głowie pytanie: Ok, kobieta miała zaburzenia snu, a co z ojcem, który również smacznie spał? Odpowiedź na pytanie pojawiła się w posłowiu. Autorka chciała ukazać, że to kobietę społeczeństwo zobowiązuje do bycia dobrą żoną, dobrą matką, a gdy wydarzy się coś złego, winna jest tylko ona. Po przeczytaniu posłowia uświadomiłam sobie, że może faktycznie "coś w tym jest", ale chyba nie aż do tego stopnia. Polskie kobiety często pracują na dwóch etatach — spełniają się zawodowo i zajmują się domem, ale żeby wina spadała wyłącznie na nie... Doszłam do wniosku, że mój brak zaangażowania i zrozumienia historii wynika z różnic kulturowych. Świadczy o tym również moje poczucie, że bohaterki, choć stworzone z największą pieczołowitością, dziwnie reagowały. Przede wszystkim brakowało im asertywności. Postacie męskie były ukazane pobieżnie. Wśród nich nie zabrakło psychologów, psychiatrów i dziennikarzy, zupełnie jak w poprzedniej powieści.

Wracając do tematu... Mason zaginął rok temu, lecz w książce tylko uczucia matki są ukazywane. Historia poprzecinana jest flashbackami z dzieciństwa Isabelle, które również obracały się wokół jej zaburzeń snu. Przeszłość zbudowana została w psychodelicznej atmosferze domu rodzinnego Isabelle, sąsiadującego z bagnem, wszechogarniającą zgnilizną i odorem rozkładających się istnień. Często po obudzeniu Izzy odkrywała błoto na dywanie. Lunatykowała.

Zarówno przeszłość, jak i teraźniejszość zawiera ogrom szczegółów, które w większości są nieistotne. Ta cała drobiazgowość fabuły wywołuje wrażenie zastoju akcji. W połowie książki zostaje zadane pytanie, które ja zadawałam sobie od początku, a cień podejrzenia pada na kogoś innego niż matka zaginionego chłopca.

Druga połowa książki przyspieszyła, zaczęły wychodzić na jaw skrywane tajemnice i niepokojące fakty. Jeśli autorce zależało na stworzeniu mglistej atmosfery, to jej się udało, ale porwać intrygującą historią, utrzymać napięcie i zaskoczyć w finale już nie. Cała fabuła była ciężka, przytłaczająca i duszna.

Na plus działa brak wulgaryzmów oraz solidna praca przy tłumaczeniu, redagowaniu i korekcie.

"Ludzie tak naprawdę kochają przemoc, ale z daleka. Jeśli ktoś temu przeczy, to albo wypiera prawdę, albo coś ukrywa."

Pierwsza powieść Stacy Willingham, która została przełożona na język polski "Błyski w mroku" bardzo przypadła mi do gustu. Thriller psychologiczny w stylu domestic noir od początku trzymał napięcie, a potem sukcesywnie je podnosił. Zauważalną różnicą...

Moje pierwsze spotkanie z Willingham i raczej nie ostatnie. W przeciwieństwie do wielu innych głosów, najbardziej podobała mi się pierwsza część książki, kiedy historia mogła potoczyć się w różne strony i kiedy opisywała Isabelle tkwiącą w mrocznej niewiedzy i niepewności. Im bliżej końca mój entuzjazm słabł a zakończenie, które jest logiczne i konsekwentnie wynikało z treści, lekko mnie rozczarowało. Jak dla mnie trochę zbyt "ku pokrzepieniu serc", ale jestem trochę skrzywiona i to pewnie dlatego.

Moje pierwsze spotkanie z Willingham i raczej nie ostatnie. W przeciwieństwie do wielu innych głosów, najbardziej podobała mi się pierwsza część książki, kiedy historia mogła potoczyć się w różne strony i kiedy opisywała Isabelle tkwiącą w mrocznej niewiedzy i niepewności. Im bliżej końca mój entuzjazm słabł a zakończenie, które jest logiczne i konsekwentnie wynikało z...