Jesteśmy społecznością, która kocha książki

...kogo uważa się za człowieka, którzy ludzie mają mniejszą wartość niż inni...

...urodziłam się z pragnieniem bycia białą dziewczynką, marzeniem, które wreszcie wywróciło się do góry dnem, gdy wciąż się potykając, weszłam na ścieżkę globalnych feminizmów oraz studiów postkolonialnych i zaczęłam poznawać historie, które ukształtowały świat takim, jakim go znamy. Poraziło mnie to - było jak przebudzenie, wezwanie do solidarności, proklamacja oraz ulga na poziomie niemalże molekularnym.

Ameryka cierpi na rzadko spotykany narcyzm, a europocentryzm zaprojektowano tak, by dusił w zarodku historię własnych podbojów.

Często wyobrażam sobie apokaliptyczne scenariusze, w których obie mierzymy się z ogromnym zagrożeniem i muszę błyskawicznie podjąć decyzję, co robić. Świat się rozpada i musimy uciekać. Jacyś mężczyźni walą do drzwi i żądają, byśmy ich wpuściły. Nie mamy już żadnych zasobów. Zgwałcą nas, będą torturowali. Upchną razem z innymi w bydlęcych wagonach i wywiozą do obozów zagłady. Za chwilę rozdzielą nas na zawsze. Spalą żywcem. W obliczu tych wszystkich apokaliptycznych wizji zastanawiam się, jak nas humanitarnie zabić. Przywołuję w myślach szybkie i bezbolesne metody odbierania sobie życia, by mieć pewność, że nie będziemy cierpiały, że nie zginiemy z rąk zwyrodnialców.